Hij stond al langer op mijn lijstje ‘wil ik een keer doen’ en omdat deze maar 8 dagen is, is het een mooie test voor de Pacific Crest Trail die ik nog ooit wil gaan lopen. De PCT was tenslotte mijn trigger om te gaan reizen. Of eigenlijk niet de PCT maar het boek ‘Wild’ van Cheryl Straight. Ik heb het nu dus over de Sunshine Coast Trail – 180km door de bossen van de Sunshine Coast in British Colombia, Canada.
Via Facebook hoorde ik de eerste keer over de trail en sindsdien was ie eigenlijk altijd in mijn gedachten en stond ie op mijn ‘must do-lijstje’. En omdat de gehele tocht (maar) 180km is, leek het me een mooie uitdaging. Uiteraard moet je voor meerdere dagen eten en water meenemen maar er zijn hutten langs de route dus ik hoef niet in een tentje te slapen. Dat moet toch te doen zijn? Ik heb in Nieuw Zeeland meerdere keren meerdaagse tochten gelopen. Okay, de langste was 4 dagen, 3 nachten, totaal 63 km en uiteraard was het soms best zwaar maar zo heel zwaar nu ook weer niet, tenminste niet dat ik mij kan herinneren. Dus nu ik in Vancouver ben, is de Sunshine Coast redelijk dicht bij, slechts 35 minuten met het vliegtuig.
Voorbereiding
Via de site www.sunshinecoast-trail.com heb ik mij zo goed mogelijk voorbereid en uitgerekend hoeveel kilometer ik dagelijks moet lopen om toch in de hutten te kunnen overnachten. Er zijn totaal 13 hutten op de hele route en de eerste 2 liggen netjes verspreid, na 16km of 17km dus dat moet ik kunnen. En de 3e nacht wil ik sowieso overnachten in een hostel, airbnb oid zodat ik even lekker kan douchen en een nieuwe voorraad eten kan aanleggen en evt. kleren wisselen. Het moet tenslotte leuk blijven. De overige 130 kilometer heeft dus nog 11 hutten over dus ik heb meer mogelijkheden om te spreiden en afstanden te compenseren en ik maak een mooie planning waarbij de langste dagafstand 35 km is. Een beetje veel maar ja, ik heb mij zelf maar 8 dagen gegeven voor de gehele tocht dus ik moet doorbikkelen.
Tja, en daar komt dan meteen het probleem waar ik mij iedere keer nog op verkijk – de gemiddelde snelheid. In Nederland loop ik gemiddeld 6km/uur en dat denk ik hier ook nog steeds te halen. Mooi niet dus. Zeker niet in gebied waar het heuvelachtig is en wanneer je een 15kg zware rugzak draagt. Dus mijn rekensommetje is hier gewoon niets waard. En wat ik niet goed heb beseft bij deze tocht, is dat het zwaar heuvelachtig en soms zelfs bergachtig is met hoogteverschillen van 600 tot 1100 meter. En ja, dan ligt die gemiddelde snelheid nog lager. Om een lang verhaal kort te maken: de gemiddelde snelheid ligt bij de SCT maar op 2,5-3km per uur. Uiteraard moet je dit in de praktijk ervaren…..
Let’s hit the road….
Ik ga met goede moed op pad. Omdat ik meteen na aankomst in Powell River met een shuttle naar het begin van de trail in Sarah Point reis (er is 4wheel nodig, dus dat zegt eigenlijk al genoeg) is het al half 2 voordat ik uiteindelijk begin en dus is de dag al half voorbij. En meteen vanaf de start begint het klimmen en dalen en dat zijn dan geen mooi aangelegde paden maar smalle paadjes vol met boomstronken, keien en andere ongemakken waarop je je goed moet concentreren. Al lopend de omgeving opnemen is er eigenlijk niet bij, je moet stilstaan wil je wat zien. Gelukkig heb ik mijn wandelstokken meegenomen, die helpen me echt vooruit, zowel berg op als bij de afdalingen. Dit eerste traject voert voornamelijk door de bossen met af en toe zicht op het water en het is vooral veel klimmen en dalen. Het is al donker als ik aankom bij de eerste hut en ik ben echt moe. Onderweg had ik al bedacht om alvast te eten dus ik hoef niet meer in het donker te kokkerellen.
Maar dan lig je alleen op een zoldertje op je luchtbedje en verder is er niets….vind ik dit nu wel zo leuk?
Dag 2 start ik rustig op want ik ben wel stijf en voel al de eerste pijntjes, die rugzak is toch wel zwaar! Gek, kan me dat van NZ helemaal niet herinneren en toch zal ik ongeveer het zelfde bij me hebben gehad. Het lopen gaat eigenlijk wel prima, het is ook minder op en neer en ik haal de 3km per uur wel. Maar gedurende de dag komt toch ook wel het besef…is dit het nu? Vind ik het echt zo leuk? Voor wie doe ik het?
Food for thought
Ik ben om 4 uur al bij de hut dus op mijn gemakje een beetje installeren, kijken of ik kan opfrissen (niet dus) en dan duurt een dag best lang, in je eentje. Alleen lopen is toch iets heel anders dan alleen reizen. En dan ga je denken…..ik kom toch wel vrij snel tot de conclusie dat ik die 180km nooit ga redden in 8 dagen. Niet als ik dit tempo blijf lopen en daarbij valt het ook tegen. Het geeft lang niet die voldoening die ik dacht dat het zou geven. Ik voel steeds een drang van…doorlopen, doorlopen, tempo houden. (Gek dat dit er na 10 maanden nog steeds niet uit is…haha) en kom eigenlijk tot het besef dat ik dagtochten zeker zo leuk vind en ik toch ook zeker waarde hecht aan een comfortabel bed en dito douche. Zeker als je de hele dag hebt lopen zweten ?. Maar we zullen morgen zien en dan beslis ik wat ik ga doen.
Na een slechte nacht, want het was koud, ben ik wel al vroeg op pad en vandaag is het echt een prachtige tocht. Niet te veel klimmen, een paar meren en schitterende uitzichten over de meren en het water rond Powell River. Maar ik heb mijn besluit eigenlijk al wel gemaakt. Ik stop na vandaag, na 50km, met de SCT. In ieder geval voor nu, misschien kom ik een keer terug om de andere 130km te lopen maar dan trek ik er meer dagen voor uit en zorg ik dat ik een loopmaatje heb. En het voelt goed! Gelukkig kan ik een extra nachtje bijboeken in de airbnb die ik voor de derde nacht had geboekt en de rest van de dagen…..ik ga wandelen op Vancouver Island.
Illusie armer of rijker?
Ja, ik ben een illusie armer – ik heb de SCT niet uitgelopen en ik heb er niet zo van genoten als dat ik dacht dat ik zou doen.
Ja, ik ben ook rijker, want heb echt naar mezelf geluisterd en mijn gevoel gevolgd. Wandelen vind ik nog steeds heerlijk, en ik loop ook echt graag alleen maar dan wel voor een bepaalde afstand en zonder tijdslimiet.
PCT or no PCT?
Ik heb nog wel stof tot nadenken – wil ik de PCT nog wel gaan lopen?
Sowieso zal ik er dan geen tijdslimiet aan hangen. Maar enige voorbereiding is wel op zijn plaats.
Iemand die met mij samen dit avontuur wil aangaan? Het is maar 4000 kilometer….. 😉
Geef een reactie