Hiken voor gevorderden

Je moet er iets voor over hebben om de Tongariro Alpine Crossing te lopen.  Het is niet alleen vroeg opstaan en een kleine 20 kilometer klinkt als goed te doen maar zoals alles hier in Nieuw Zeeland, tijd en afstanden zoals wij gewend, kloppen niet met de Kiwi werkelijkheid.
Het is nog donker (pas 5.45) als we in de bus stappen voor vertrek naar het Tongariro National Park. De hike die op het programma staat is een van de bekendste (zo niet de bekendste, of in ieder geval populairste) hikes op het Noorder Eiland – de Tongariro Alpine Crossing. En het was zeker spectaculair! Ik heb toch best wel wat gewandeld de afgelopen jaren en ben wel iets afzien gewend maar dit was met stip mijn zwaarste hike ooit!  Maar wat was ie gaaf.

De start – rustig aan
De Tongariro Alpine Crossing is 19,4km (6-8 uur) maar je kunt een ‘uitstapje’ maken naar Mt Ngaurahoe (voor de kenners: Mount Doom in Lord of the Rings) en wij zijn 2 redelijke fanatiekelingen dus daar gaan we voor. De tocht begint rustig, wel wat klimmetjes maar nog over een soort van gebaande paden en trappetjes en als je af en toe om kijkt heb je ook nog een zonsopgang met laaghangende wolken, zo mooi. Het tweede deel worden de trappetjes al iets pittiger maar nog goed om te doen ook al blijf je wel stijgen.

Mount Doom
En dan na ongeveer 2 uur zijn we bij het punt waar we moeten beslissen of we het uitstapje gaan maken – gaan we Mount Doom op of niet? Voor je zie je een kale berg (schijnt 600meter hoog te zijn) met wat alleen maar zand en wat rotsen lijkt. En daar willen wij dus tegen op. Heel eerlijk, het nodigt nog niet uit en het lijkt onmogelijk om daar tegen op te komen. Maar hé, het is pas 08.00 uur dus tijdtechnisch kan het makkelijk en wij houden ook wel van een uitdaging dus…..go go go.
Het eerste stuk is nog redelijk te lopen, wel meteen klimmen maar het gaat goed maar dan komt het zandgedeelte en is het 1 stap omhoog en 2 stappen terug. Het is zand met kiezels en je glijdt continue uit. We worden geadviseerd om richting de rotsen te gaan en inderdaad daar loopt het iets makkelijker. Of lopen, het is meer klauteren. De hele weg naar boven gebruik je zowel je handen als voeten en het is echt vermoeiend. Maar als je dan eindelijk boven bent……yep, cadeautjes worden op het eind uitgedeeld. Echt een prachtig uitzicht op de besneeuwde top van Mount Ruapehu met daarvoor 2 diepblauwe meren. Net onder de top komt er zelfs nog stoom tussen de rotsen door, deze vulkaan is nog steeds actief.

En dan…..terug naar beneden
Dan ben je boven en denk je het zwaarste te hebben gehad…..niet dus. Je moet ook nog naar beneden en dat is al net zo’n uitdaging. De berg heeft namelijk een helling van 35% en met al die kiezels en het zand is dat een beproeving op zich. Het gaat het makkelijkst door je hakken in het zand te steken (nu mag het eens) en een soort van naar beneden te skiën op je schoenen. Met letterlijk vallen en weer opstaan en een giga blauw/zwarte plek op mijn billen is het gelukt. (Ik ben onderweg een paar keer uitgegleden, één keer lag er net een puntige kei in de weg…).  Bijna 4 uur later staan we weer aan de voet van Mount Doom (dit is dan wel inclusief pauzes en veel fotostops) en kunnen we verder met de tocht.

Het vervolg
Nu we weer beneden staan zijn we nog niet eens op de helft van de totale crossing. Dus door naar the Red Crater Ridge. Net voor de deze krater kun je ook nog een uitstapje naar Mt. Tongariro zelf  maken maar die laten we voor wat het is anders gaan we de bus terug niet meer halen. De Red Crater Ridge is een prachtig roodgekleurde kraterrand met daarachter de Emerald Lakes, 3 meren met verschillende kleuren turquoise. Het is wel jammer dat er zoveel mensen lopen… Na deze meren komen we nog langs het blauwe meer (“just another lake”) en dan hebben we de natuurwonderen van deze trekking gehad. Vanaf hier is het nog zo’n twee uur lopen naar de parkeerplaats maar alles gaat naar beneden over aangelegde paden. Het lijkt een eitje bij de rest van de tocht maar mijn knieën denken daar anders over. Uiteindelijk zijn we zo’n 10 uur onderweg geweest waarvan 9 uur gelopen en ja…..het was erg zwaar maar oh zo mooi.

Mocht je ooit in de gelegenheid zijn dan kan ik je zeker aanraden om deze trekking te doen. Ik voel me wel bevoorrecht dat ik hem heb mogen lopen.

Durf jij de uitdaging die Tongariro Alpine Crossing heet aan?