Volg de dag – week 11

Het kan nog in Nieuw Zeeland. In een gebied zitten waar geen netwerk is….we waren een paar dagen off line. Dus met een paar dagen vertraging de volg de dag van vorige week.

20 februari
Het heeft geregend en het is nog miezerig en grauw bij het opstaan. Dus met natte tent vervolgen we onze reis naar het zuiden. We slaan de pinguïns in Oamara over omdat we deze op nog wel meer plaatsen gaan tegenkomen. En we zijn er ook al te laat voor, de beestjes zijn allang uit vissen. Beste tijd is eind middag al ze terug komen van zee (zegt men dan he…).

De eerste stop is Hampsted omdat ze daar de beste Fish & Chips van NZ moeten hebben. Maar we hebben pech, de zaak is gesloten en we denken zelfs voor goed. Door naar Moeraki Boulders, enorme grote ronde bollen die op het strand liggen. De bollen zaten ooit diep in de kliffen maar door erosie zijn ze het strand opgerold. De bollen zijn (zeker bij beter weer) fotowaardig maar dat vinden meerdere mensen. Laten we zeggen dat we niet alleen op het strand lopen. Tegen half vier komen we in Dunedin aan. Een grote stad met Schotse invloeden, gebouwd op heuvelachtig terrein aan een inham vanuit zee. Wij rijden meteen door naar het Holiday Park op loopafstand van zee, en dat merken we goed….het waait stevig. Maar met zonnetje is het uiteraard weer erg lekker. De ideale ingrediënten voor een kleine wandeling dus.

21 februari
Een slow start, zo lekker. En ik weet niet eens wat we gedaan hebben maar het was al tegen twaalven voordat we op de bus naar de stad stapten. Het centrum van Dunedin kent veel oude gebouwen dus leuk om rond te lopen en we moesten ook nog wat boodschappen doen, tja en dan is het zomaar veel later dan je in gedachten had. Terug op de camping stappen we eigenlijk meteen in de auto om op zoek te gaan naar pinguïns (ja alweer). Otago Peninsula – aan die ander kant van de inham die overigens Otago Harbour heet – staat bekend om het spotten van verschillende soorten waterdieren, van albatrossen tot pinguïns en van zeeleeuwen tot dolfijnen. We gaan naar Sandfly Bay in de hoop op een glimp van de yellow eyed pinguïn. Deze baai ligt verscholen achter hoge zandduinen en daar komen aan het eind van de middag de pinguïns dus aan land. Maar je moet enig geduld hebben. De beestjes zijn heel gevoelig en als ze het niet veilig achten dan blijven ze net zo lang in het water tot ze het vertrouwen. Uiteindelijk spotten we er eentje die ruim een uur later dan normaal de waggel naar zijn nest waagt. Maar omdat het best rumoerig is, blijft ie bijna een kwartier wachten op 1 plek voordat ie verder gaat. Ondertussen komt er verderop, een zeeleeuw het strand op. Het blijft machtig om deze cadeautjes van de natuur mee te mogen maken.

22 februari
Het weer in NZ is zeer wisselvallig. Je kunt hier 4 seizoenen op 1 dag hebben…en ja, dat merken we. Het is 7 graden kouder vergeleken bij gisteren en ook grauw. Maar we hebben een date dus we moeten redelijk op tijd op pad. Eindelijk, ik heb een kapper gevonden (met juiste merk en juiste kleur). Dus na 11 weken ben ik weer uitgroei-vrij en goed kort. Terug op de camping miezert het nog steeds dus we gaan lunchen in de keuken en blijven daar de rest van de middag om onze reis voor de komende 3 weken uit te stippelen. Tegen vijf uur is het weer zonnig dus we gaan nog zoek naar de albatrossen. Op Taiaroa Head (het uiterste puntje van Otago Peninsula) huist een kolonie dus dit is de beste plek om ze te spotten. En jeetje, ik wist niet dat die beesten zo groot zijn. Ze kunnen een spanwijdte van ruim 3 meter hebben. Best indrukwekkend als ze boven je vliegen maar erg moeilijk om in een foto vast te leggen.

23 februari
De steilste straat van de wereld (of in ieder geval de steilste straat waar huizen staan) is Baldwin Street. En deze straat bevindt zich in Dunedin. Voordat we verder reizen moeten we hier natuurlijk een keertje naar boven lopen. En ja….19% is echt steil. En daarna gaan we weer verder met onze road trip. We moeten zo’n 250 km reizen naar Bluff om vandaar de ferrie te nemen naar Stewart Island. Er zijn 2 wegen die naar het zuidpuntje van het Zuidereiland leiden, de highweg 1 en de Southern Scenic Route. Wij kiezen deze laatst route die via The Caitlins gaat. Er zijn een paar punten waar we stoppen en wildlife kunnen spotten. Bij Nugget point zien we zeehonden maar deze zijn ver weg. Via de Purakaunui watervallen gaan we verder naar Curio Bay waar dolfijnen en pinguïns zouden moeten zijn maar helaas zien we beiden niet maar The Caitlins waren de moeite waard. Jammer dat we er zo snel door heen moesten rijden. We overnachten vlak bij de haven maar er is verder echt niets te beleven in Bluff. Zelfs het inchecken op de camping is zelf service.

24 februari­­­
We moeten ons heel hebben en houden weer overhoop halen. We gaan een 3 daagse trek op Stewart Island lopen dus we kunnen alleen de backpack meenemen. Sinds we met deze auto reizen heb ik mijn kleren in plastic box zitten (zo een die onder een bed past) omdat dit toch wel iets overzichtelijker is dan in de rugzak. Maar dan nog, wil ik kleren hebben, moet eerst de krat met servies en kookgerei uit de auto, anders kan ik er niet bij. Maar vandaag moet ik dus een selectie maken van de kleren die mee gaan. Vooral niet te veel want ik moet het dus 3 dagen meesjouwen. En uiteraard gaat de tent en toebehoren ook mee. Stewart Island is het derde eiland van Nieuw Zeeland en ligt ten zuiden van het Zuider Eiland. Vanaf Bluff is het 1 uur varen met de ferry. Vliegen kan ook, dat is slechts 20 minuten maar dan mag er geen gasfles mee en we moeten toch koken. Bovendien is de ferry goedkoper. De trail die we gaan lopen, de Rakiura Track, is een Great Walk. Totaal zijn er in Nieuw Zeeland negen Great Walks. Nadeel is dat de hutten en campingplaatsen maanden vooruit geboekt moeten worden. Tja, en wij backpackers kunnen en willen dat niet. Maar voor de eerste nacht kunnen we nog net twee campingplaatsen boeken. Voor de tweede nacht moeten we wild kamperen maar dat vertellen we maar niet (mag officieel niet). Gelukkig kent NZ naast deze negen nog heel erg veel andere, misschien wel mooiere meerdaagse tochten. Uiteindelijk, na een erg goede bodem te hebben gelegd, starten we pas tegen 3 uur met wandelen. Het eerste deel meet maar 8,1km dus in een kleine 2,5 uur zijn we bij de camping. Het lijkt of dat we kruipen maar en zitten toch een paar stiekeme klimmetjes in en natuurlijk de nodige fotostops. De camping ligt aan het water van de Port William baai, veel betere campingplekjes kun je niet krijgen. Ons avondeten is lekker makkelijk instant uit een zakje, wat water toevoegen en klaar.

25 februari
Het weer is alweer omgeslagen. Gisteren was het zo lekker zonnig en nu worden we wakker met regen, gelukkig maar miezer. We kunnen nog wel droog, zittend op het gras, ontbijten (havermout en kopje thee) en tegen 10 uur gaan we van start met dag 2 van deze Great Walk. Dit is de zwaarste van de 3 dagen, 13 km – klinkt niet veel maar heeft een paar ferme klimmetjes en het is heel erg modderig – dus echt tempo kunnen we niet maken. De hele route lopen we in de bossen, we steken het eiland over zeg maar. Na ca. 5 uur lopen zijn wij bij de hut van dag 2 maar omdat die dus vol zat, lopen we door. Na ongeveer een uurtje is er nog een campground, of in ieder geval is er dit er een geweest. Nu staat het gras twee kontjes hoog maar gelukkig is er nog wel een toilet. En wij zijn de enige kampeerders. Dus prima plekje gevonden, vinden we zelf. En morgen hoeven we een uur minder te lopen. Positief bekijken, toch?

26 februari
We hoorden hem wel maar helaas hebben we er geen in het echt gezien, de kiwi. Wel veel andere vogels en vooral ook gehoord, prachtig gezang. Deel 3 van deze Great Walk is een ‘makkie’ en gaat grotendeels weer langs de kustlijn maar met minder stranden en meer baaitjes. Tegen de middag zijn we weer terug in Oban en lopen rechtstreeks naar het South Sea Hotel om te lunchen maar eigenlijk willen we hier vooral heen om de voortreffelijke toetjes. De cheesecake chocolat caramel is niet te versmaden. Echt zo lekker! En we vinden dat we dit na 2 dagen noodels, pasta en havermout wel verdiend hebben ;-).  We hebben de ferry terug pas om 1700 uur maar het lukt om onze overtocht te verzetten naar 15.30 uur. Dan hebben we vanavond net iets meer tijd om te relaxen en dat gaan we doen. We hebben een motelkamer geboekt in Invercargill. En lekker dat het is om na 3 dagen weer te douchen en een lekker bed te hebben.

Wij zijn weer klaar voor het vervolg van onze road trip en voor de start van volg de dag – week 12. Leuk dat jullie reageren en reacties plaatsen, hier of op facebook of waar dan ook.