Volg de dag – week 15

Een beetje een ‘anders dan anders week’. Ik moest wat langer in Christchurch blijven om een paar medische onderzoeken te voltooien dus het is niet zo een heel spannende week geworden en de uitslag van de onderzoeken waren goed dus ook dat was niet zo spannend. Hoe mijn week er dan wel uitzag, lees je onderstaand

20 maart
De weersvoorspellingen zijn niet helemaal uitgekomen. Het zou een zonnige dag worden maar de zon liet zich pas tegen 2 uur zien en tot dan was het eigenlijk gewoon fris te noemen. Daar gaan mijn plannen voor een dagje strand. Maar als ie dan toch eindelijk tevoorschijn komt, ga ik meteen lekker naar buiten voor een hike, de heuvel weer op. Het is de zelfde heuvel als twee dagen geleden maar dit deel is toch echt mooier, iets minder stijl maar dat vind ik niet zo erg. Het huis van Biff is in een wat betere wijk gelegen dan het huis van John en ik loop bijna zo de heuvels in. Ik had hem bijna gemist maar ik heb de Hidden Valley Track gelopen die overgaat in de Bowenvale track en vanaf Summit Road terug via de Farmer Track. Alles bij elkaar toch bijna 3 uur aan het lopen geweest. Als ik binnenkom bij Biff, vraagt ze of ik zin heb om mee te gaan naar een Iraanse avond, het schijnt Iraans nieuwjaar te zijn. Een feestje is altijd leuk. Helaas bleek het niet wat we er van verwacht hadden (we zullen wel te vroeg zijn geweest en startte het echte feesten pas laat) maar toch was het een erg leuke avond. We waren met vrienden van Biff mee gereden en hebben het feestje bij hen thuis voortgezet met een lekker glas wijn. En die mensen wonen mooi….wow!

21 maart
Het weer is nog slechter dan gisteren, nu regent het zelfs dus blijf weer binnen. Dat is wel lekker dat ik nu gewoon binnen kan blijven en alle gemakken binnen handbereik heb. Ik heb bijna heel de dag wat gewerkt en gelezen. Niet echt een boeiende dag. Het spannendste vandaag was mijn wandelingetje tegen vieren naar de Coffee Culture voor een long black en een dadelscone.

22 maart
Ik heb gewoon een wekker moeten zetten. De echte reden waarom ik wat langer in Christchurch blijf is omdat ik langs het Medisch Centrum moet voor een mammografie en een echo. Ik voel al een paar weken een knobbeltje in mijn borst en wil het onderzocht hebben voordat ik verder reis. Niet dat ik er last van heb maar toch. Gelukkig blijkt het een cyste te zijn die meteen is verwijderd. Er is nog wel een biopt genomen maar over de uitslag daarvan maak ik mij (ook) niet zo druk. Intussen heb ik al een campervan geboekt want ik kan nu weer met een gerust hart de rest van het Zuider eiland ontdekken. Uiteindelijk ben ik wel heel de dag zoet geweest met dit geintje. Chris en ik zouden sowieso apart doorreizen maar ik heb een vertraging van 3 dagen opgelopen en vind het niet eens erg. Iets met plannen die voortdurend wijzigen ? en ik had die paar dagen rust blijkbaar nodig.

23 maart
Mijn van staat vanaf 11 uur gereed op de luchthaven dus neem maar weer een Uber daar naartoe. Heb net iets te veel bagage (die krat doet t hem) om de bus te nemen. Ik rij nu een Toyota Estima incl. een keukentje (en dat is een heel groot woord) maar ik kan koken als ik de achterklep open laat. De stoelen achterin zijn vervangen door 2 bankjes incl. een tafeltje en dit bouw ik ’s avonds om naar en bed. Maar kan gewoon instappen en zitten, het is allemaal net wat hoger dan de vorige van (of de bank/ het bed is lager, kan natuurlijk ook). Maar de opbergruimte is wel heel beperkt, maar goed dat ik nu alleen reis. Bagage voor twee personen zou niet passen.
Ik rij als eerste terug naar het Medisch Centrum om de rekening van gisteren te betalen en daarna nog wat boodschappen en ik lunch ook maar meteen en dan is het al twee uur voordat ik eindelijk echt vertrek. Op de H73 terug richting de Westkust. Het is overigens zwaar bewolkt en halverwege de Arthur Pass rij ik een mistbank in maar als ik daar uit kom, na ongeveer een kilometer is het prachtig weer. Erg apart om te ervaren, als ik achterom kijk zie ik die mistbank gewoon hangen. Bij Arthurs Pass village (lees: gehucht) stop ik en parkeer mijn auto bij de campground. Een eenvoudige dit keer met alleen een doorspoeltoilet en koud stromend water. Maar na 5 dagen luxe mag dit wel een keer.

24 maart
Ik ben gisteren in Arthurs Pass gestoopt omdat ik hier wil wandelen. Ik hou het nog wel kort maar ze hebben een paar leuke tochten en ben toch zo’n 3 uur onderweg. Nog een kopje koffie bij het café gescoord en lekkere broodjes gemaakt en toen weer door richting Greymouth waar ik tegen 3 uur aankom. Ik loop even bij het informatiecentrum binnen en loop daarna door het plaatsje maar het is niet echt heel gezellig en dan begint het ook nog te regenen, tijd om een camping te zoeken. Dit keer een wat luxere want wil én douchen én moet ook weer een was draaien (en nu ook drogen omdat het regent). En dan loop ik de douche uit, kom ik de Zwitsers tegen die we op de Rees-Dart Track ontmoet hebben – en had ik ff geluk dat ik nog een biertje van ze tegoed had (omdat ik hun fototoestel had gevonden ?)…

25 maart
Eigenlijk wil ik redelijk vroeg op pad zijn omdat ik de Pancake Rocks wil bezoeken en die zijn op zijn best als het hoogtij, plus of min 1 uur, is en dat is al om 09.40 uur. Maar het is pas 9 uur eer ik vertrek en het is nog ruim 40 minuten rijden. Uiteindelijk komt ik pas tegen 10 uur daar aan omdat de kustweg zo mooi is dat ik een paar keer ben gestopt om foto’s te maken. De Pancake Rocks danken hun naam aan de vorm die heel erg lijkt op gestapelde pannenkoeken waar je tegen de zijkant tegenaan kijkt – laagjes dus. Het water kan tijdens hoogtij erg hoog tegen de rotsformaties opslaan maar vandaag is het redelijk rustig dus helaas niet zo spectaculair. De Pancake Rocks zijn onderdeel van het Paparoa National Park en je kan er ook goed wandelen. Ik kies een ronde van zo’n 3 uur langs de Pororari River en Punakaiki River met mooie doorkijkjes, o.a. op de kalkstenen rotsen (ook hier weer die laagjes), en een subtropisch regenwoud. Ja en dan kom ik terug bij het startpunt tijdens lunchtijd en bieden ze daar, jawel, gestapelde pannenkoeken aan. Zeg daar dan maar eens nee tegen… en ze waren heerlijk. De route vervolgt langs de kustlijn, het is echt een supermooie route, helaas ben ik steeds net te laat voor de mooiste uitzichten vast te leggen. De lucht verandert ook zo snel. In de buurt van Westport is een zeehonden kolonie dus die pak ik nog even mee. Op het strand zie ik er een paar maar iets verder op de rotsen liggen er veel. Veelal vrouwtjes en heel veel kleintjes. Toch knap dat die beestjes zo hoog op de rotsen kunnen klauteren. Ik rij nog door tot aan Murchison waar ik op de camping ga staan waar we 6 weken geleden ook een nachtje stonden.

26 maart
Van de vorige keer weet ik nog dat er hier best veel tochten in de omgeving zijn maar die van een paar uur liggen meteen een tig kilometer verder en heb niet zo veel zin om ver te rijden dus ik loop twee kortere tochten. De eerste, de Skyline track, voert een heuvel op waarvan ik een mooi uitzicht op het dorpje Murchison en het Four River Plain heb. Daarna over een dirt road (gravel dus) naar de Johnson’s Creek track en deze is heel modderig en moet zelfs nog een riviertje over maar lang leven mijn bergschoenen lukt dit zonder natte voeten te krijgen. Het einde van deze track zijn enorme rotsen die tijdens de aardbeving van 1929 zijn losgekomen van de bergwand. Het is er zo rustig, je hoort er alleen de vogels. In Murchison neem ik nog een koffie voordat ik weer naar de camping rij. Ik ben nog de enige gast maar vanaf 4 uur komen er meer campers en auto’s bij. Maar het echte hoogseizoen is nu wel voorbij.

Morgen wordt er nog regen verwacht maar vanaf dinsdag zou het moeten op klaren dus ik ga proberen of ik in het Abel Tasman National Park de Great Walk kan lopen. Ik zal eens informeren bij de DOC (department of conservation) in Nelson. Morgen een reis- en voorbereidingsdagje dus en daarna zal ik wel weer een paar dagen offline zijn 🙂