Weten jullie nog waar ik gebleven was? Het was in Villa de Leyva, een wit dorp waarvan ze zeggen dat het een van de mooiste dorpen van Colombia is. De komende twee weken zit in een ander dorp wat ook de titel ‘mooiste dorp van Colombia’ heeft. Ik vermoed dat er gewoon heel veel mooiste dorpen hier in het land zijn.
Zondag 19 mei
Vandaag is weer een reisdag, van het ene mooiste dorp naar het andere. Na het ontbijt neem ik nog wat foto’s van Villa de Leyva, moet ik pinnen en wil ik ook nog een koffie voordat ik aan de busrit ga beginnen. Het is sowieso niet mogelijk om rechtstreeks naar Barichara te reizen. Het is een reis met minimaal 2 overstappen. Ik heb geluk als ik op de gok bij het busstation aankom. Er vertrekt een bus naar Arcabuco en dat scheelt me minimaal een uur ten opzichte van het reizen via Tunja (wat iedereen adviseert). De chauffeur regelt zelfs dat de volgende bus op ons wacht en inderdaad kunnen we zo overstappen op de bus naar San Gil. En ook daar hebben we eigenlijk meteen aansluiting voor het laatste traject. In Barichara word ik ontvangen door een welkomstcomité, haha. Emerson (leraar Spaans), Margarita (eigenaar van mijn huis), Joyce (Nederlandse die zowel Emerson als Margarita aanbeval op Facebook) en nog wat vrienden. Ik slaap in Tu Casa Barichara en het blijkt gewoon een huis te zijn. En dat huis heb ik helemaal voor mijzelf (nu tenminste nog) alleen. Als ik zeg dat het een gaaf huis is, doe ik het eigenlijk te kort. Alle superlatieven schieten te kort. Het is zo ontzettend sfeervol met allerlei hoekjes, een patio met hangmatten, een open keuken (open met buiten dan), een buitendouche. Dit mag ik dan de komende twee weken mijn thuis noemen. Ik ben een content mens!
Tu Casa Barichara 
keuken 
patio
Maandag 20 mei
Ik kan het beamen. Barichara is ook echt een heel mooi dorp en het centrale middelpunt is Parque Principal met de kathedraal. Ook hier zijn de straten met stenen geplaveid, met heel hoge stoepranden en zijn de huizen voornamelijk wit gepleisterd. Het dorp ligt op een heuvel (dus ik kan mijn kuiten trainen) maar dat zorgt er voor dat je heel mooie uitzichten hebt op de valleien en volgende heuvels. Er vertrekken ook een paar goede trails vanuit het dorp, de zogenaamde Camino Reals of wel Koninklijke wegen. Ik geloof dat ik mijn tijd wel doorkom. Sowieso trouwens want ik ben hier tenslotte naar toe gekomen om mijn Spaans op de vijzelen. Emerson geeft privélessen en dat doet hij naast zijn reguliere baan als docent Engels daarom begint mijn les ook pas om 3 uur ’s middags en heb ik maar 2 uur les per dag. Hij is ook helemaal niet aan een locatie gebonden maar we gaan iedere dag naar een ander koffietentje, hoe cool is dat. En dan valt het eigenlijk nog best wel mee met mijn niveau. Maar ja een één op één gesprek is toch wel anders dan dat je in een groep bent of een gesprek van anderen wilt volgen. Ik heb toch maar weer een lokale Simkaart aangeschaft. De wifi is overal wel goed maar juist als je onderweg bent is het wel fijn als ik contact kan onderhouden.
Dinsdag 21 mei
In mijn reisgids staat niet zo heel veel geschreven over Barichara. Het is natuurlijk ook maar klein en niet zo heel veel te zien of te doen. Wel is er redelijk wat kunstnijverheid en heerst er een heel relaxte sfeer. Ons kent ons en iedereen is welkom, zoiets een beetje. ’s Morgens loop ik wat rond in het dorp en loop o.a. door het Bioparque een soort voorbeeldtuin vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op de vallei en vanaf het uitkijkpunt ook heel goed kunt zien dat het dorp echt op de rand van een verhoging ligt. Het is alleen al leuk om door de straatjes te struinen dus dat doe ik dan ook en eindig bij Margarita (mijn huisbazin) die al 3 jaar bezig is om zelf haar huis te bouwen. Leuk om haar verhaal te horen en wat ze zoal nog meer experimenteert, want dat is wat ze vooral doet. De Spaanse les is weer op een andere locatie, dit keer een bakkerij annex cafeetje waar we heerlijk in de tuin kunnen zitten. s’Avonds ben ik uitgenodigd voor een gezellige avond bij Joyce thuis. En gezellig was het! Natuurlijk hebben de wijntjes daar aan bijgedragen maar ook de muziek die gemaakt werd, de interessante gesprekken maar vooral de gastvrijheid!
living on the edge 
typisch Barichara straatje 
Calle 5 
Bovenaan calle 6
Woensdag 22 mei
Wat wel in iedere reisgids wordt beschreven is de Camino Real die loopt van Barichara naar Guane. Een oude route die stamt uit de tijd van de Guanes maar die in de 19e eeuw herbouwd is door een Duitse kapitein, Geo Von Lengerke. Men zegt dat er meer dan 1300 km Caminos de Lengerke bestaan. Ik begin al vroeg aan mijn wandelingetje om a. nog een beetje in de schaduw te kunnen lopen en b. heb ik vanmiddag gewoon les. Maar eigenlijk is het een wandeling van niets. Deze route is maar 5,5 km lang en met de nodige fotostops heb ik er iets meer dan anderhalf uur voor nodig om helemaal naar beneden te lopen. Het gaat voornamelijk bergafwaarts, weliswaar over grote stenen die soms glad zijn maar over het algemeen is het heel goed te doen. Mooi is het sowieso! In Guane neem ik de bus terug naar Barichara. Voor de les gaan we vandaag lunchen en tijdens het eten is het vooral conversatie en daarna lopen we nog naar een café waar we de grammatica oefenen. En dat is toch net weer even anders dan dat ik vorig jaar heb geleerd. Of anders, is niet helemaal het goede woord maar verwarrend is het nu nog even wel. Hopelijk wordt het door het bestuderen van mijn huiswerk allemaal duidelijker.
Start van de Camino 
Donderdag 23 mei
Ik heb een kleine route langs de randen van Barichara in gedachten die ik nu met mijn camera in de hand ga lopen. En iedere keer zie je toch weer nieuwe dingen. Ieder straatje heeft zijn eigen charme. Het blijft erg leuk om hier rond te lopen. Er is ook nog een oude boogbrug maar dat is vooral vergane glorie. Ik neem ook het kerkhof mee op mijn route en zoals ik al in andere landen zag, is ook deze best ‘sfeervol’. Dat is natuurlijk niet het goede woord maar dan begrijpen jullie misschien wel wat ik bedoel. Ook vandaag lunchen we tijdens de les en oefenen we vooral op de verleden tijden. Vorig jaar wat het vooral leren welke verleden tijden er zijn en nu moet ik er mee oefenen. Wanneer gebruik je welke en waarom? De lunch is voor de Colombianen de belangrijkste maaltijd of in ieder geval belangrijker dan het avondeten. Voor het menu van de dag wat bestaat uit soep, hoofdgerecht (meestal rijst, bonen, proteïne en salade), nagerechtje en een sap betaalde ik COP 12000, ofwel € 3,10. ’s Avonds was er weer een samenkomst aan de andere kant van het dorp waar ik ook voor uitgenodigd was. Het was een pokeravond met ook niet pokeraars dus vooral een gezellig samenzijn maar omdat het maar bleef regenen is dit watje in haar hangmat blijven liggen met haar boek.
Vrijdag 24 mei
Omdat ik gisteren niet ben komen opdagen bij de pokeravond heb ik vanmorgen afgesproken met een andere Nederlandse die ook les heeft bij Emerson. We drinken een kopje koffie op het terras en daarna lopen wij nog even naar mijn huis. Het is inmiddels niet meer alleen ‘mijn’ huis maar ons huis. Ook beide andere kamers zijn nu bezet. De lunch/les is een half uurtje later en we proberen weer een andere locatie uit. Twee uur is toch wel erg weinig om Spaans te oefenen, zeker als je bijna een vol uur een conversatie voert. Is het wel voldoende? Maar ik weet inmiddels ook wel dat de les misschien na 2 uur wel ophoudt maar het denken zeker nog niet. En dan heb ik natuurlijk ook nog huiswerk dus ik ben zeker meer uren intensief met de taal bezig. Ze hebben hier in Barichara zelfs een bioscoop. Echt waar!. Het is meer een thuisbioscoop met plaats voor 12 personen maar wel met bediening. En bovendien is het ook nog eens heel comfortabel zitten op een verhoogde bank met een tafeltje als voetensteun. Vanavond draaide de film ‘El Angel’, een Argentijnse film gebaseerd op een waar gebeurd verhaal uit 1971. Het Spaans was niet altijd makkelijk te volgen maar gelukkig werd de film in het Engels ondertiteld (weliswaar heel slecht Engels maar dat maakte het ook wel weer grappig – bijv. cerful ipv careful).
Zaterdag 25 mei
Ik schreef al dat er een netwerk van ruim 1300 km aan Koningswegen is. De bekendste hier vanuit Barichara is de Camino Real naar Guane. Maar er zijn nog twee anderen die vanaf Barichara naar een plaats in de omgeving lopen. Omdat er geen les is vandaag kies ik voor de Camino Real naar Cabrera wat ten Zuiden van Barichara ligt. Vanaf hier gaat er geen bus naar Barichara dus ik zal ook weer terug moeten lopen, een kleine 17 kilometer totaal. Gelukkig kan je een soort van lus lopen dus is het niet alleen maar een op en neertje. De eerste 5 kilometer gaat over een goed begaanbare weg. Deze wordt ook door auto’s en bromfietsen gebruikt. En die blijf ik eigenlijk blindelings volgen totdat een tandenloos oud mannetje mij vertelt dat ik fout zit en een stukje terug moet om weer op de juiste route te komen. De afslag die ik moest hebben was dus geen weg meer maar hier begint het echte wandelpad, veel keien en grote stenen en af en toe zelfs redelijk glad. Soms is het pad bijna niet meer te zien en ik moet zelfs een stroom oversteken. Gelukkig ontdek ik een boomstammetje die dienst doet als brug. Cabrera is klein en ziet er ook wel een stuk armoediger uit dan bijvoorbeeld Guane maar het heeft wel een kerk aan het groene park staan. De terugweg gaat een stuk sneller maar toch ben ik blij als ik weer thuis ben. 17 km klimmen en dalen met deze temperatuur kost toch meer energie dat in ons eigen vlakke landje. De rest van de dag heb ik weer besteed aan mijn boek en hangmat.
De enige wegwijzer die ik tegen kwam 
Ook weer mooie uitzichten 
Entree tot Cabrera
Geef een reactie