Het is herfst! En dat wil ik wel eens vergeten en bij de herfst horen iets andere temperaturen, vooral ‘s nachts en dat maakt het kamperen toch iets minder leuk, haha. Maar ik leef nog steeds en ben dus aan het kamperen en ben momenteel ongeveer halverwege tussen Melbourne en Adelaide maar wel via een omweg. De dekking van Vodafone is niet altijd goed (lees ronduit slecht) dus ik moet af en toe verplicht koffie drinken om online te kunnen zijn…
Hoe mijn week is geweest, je leest het weer hieronder.
15 mei
Mijn laatste dag op Tasmanië alweer, mijn laatste kans om nog een hike te doen dus. En het is de hike naar Cape Huay geworden. Een op papier makkelijke tocht, want maar 4,4 km one way maar er staat wel 4 uur voor dus er moet een addertje onder het gras zitten. En dat addertje heb ik vrij snel gevonden: trappen. Alles bij elkaar zijn het meer dan 2000 treden die ik heb gelopen vandaag. Maar het uitzicht was weer geweldig. De kliffen van de cape rijzen hoog op uit het water en op sommige punten gaat het pad echt dicht langs de rand en dan is het toch best diep. Op de terugweg ben ik nog naar de Devils Kitchen, de Tasman Arch en de blowhole gereden. Drie natuurverschijnselen waar het water de rotsen heeft uitgesleten en er prachtige ‘bouwwerken’ zijn ontstaan waar het zeewater zijn krachten op botviert. Vanavond ben ik niet meer alleen maar is er nog een backpacker bij gekomen en ach dat is ook wel weer gezellig.
16 mei
De wekker maar weer eens gezet want ik heb een vlucht te halen, terug naar het vasteland om ook daar weer herinneringen te gaan maken. De vlucht vertrekt iets verlaat vanwege mist in Melbourne maar vergeleken met de vorige keer dat ik naar Melbourne vloog, stelt dit niets voor. Op de luchthaven neem ik de shuttle naar het verhuurbedrijf, Jucy om mijn van op te halen. Het is in grote lijnen eenzelfde auto als die ik de laatste weken in Nieuw-Zeeland had alleen is deze helemaal groen met wat accenten paars. Ook is het interieur iets anders, de stoelen van de achterbank staan nog in de auto. Ik zou, in theorie, 5 personen kunnen meenemen. Maar daardoor is de keuken (ahum) wel net iets kleiner en mis ik de extra opbergruimte onder de bank. En de kwaliteit van de gordijntjes laat ook wel te wensen over, de meeste drukknopen zitten los. Ik rij tot aan Torquay, een surfdorp en de officiële start van de Great Ocean Road die ik vanaf morgen wil gaan rijden. Ik heb onderweg al informatie opgehaald bij het informatiecentrum aan de snelweg en ben weer allerlei folders rijker. De aanleg van de Great Ocean Road is in 1918 begonnen en was eigenlijk werkverschaffing voor de soldaten die terugkwamen van de Eerste Wereldoorlog. Tegenwoordig is het vooral een toeristische attractie met het hoogtepunt de Twaalf Apostelen. De gehele route is 285 km lang, je kan het dus in 1 dag rijden maar ik ben van plan om er 3 dagen voor uit te trekken….denk ik. Mijn overnachtingsadres is dit keer niet een camping maar een hostel. Ik slaap in de auto maar mag gebruik maken van de faciliteiten binnen (dus keuken en badkamer). Deze hostel was bijna de helft goedkoper dan de holiday parks hier in Torquay en dan nog betaal ik $20. Zo’n reisdagje hakt er toch wel in, ik ben om 21 uur gewoon al moe.
17 mei
Dat is nu jammer, het is zwaar bewolkt en het miezert gewoon. Helaas net nu ik de Great Ocean Road ga rijden en dat maakt het meteen een stuk minder aantrekkelijker. Ik had me er sowieso een iets andere voorstelling van gemaakt. In mijn gedachten is het een idyllische weg, die veel al langs de kust gaat met mooie uitzichten. Deels klopt dit natuurlijk ook wel alleen is het gewoon een highway, de B100 en dus redelijk druk wat het touren toch iets moeilijker maakt. En het is nu bijna winter en dat in combinatie met regen maakt dat het er een beetje triest uitziet. Meteen na Torquay zijn er al een paar stops bij de zogenaamde surf beaches langs deze Surf Coast. Hoge golven die het goed doen bij de surf dudes. Bij Aireys Inlet loop ik naar de Split Point Lighthouse en iets verder staat de Memorial Arch, een houten boog over de weg. Een monument ter ere van de bouwers van deze weg, die soldaten dus. In Lorne ga ik een stukje de binnenlanden in voor een bezoek aan de Eskine waterval en daarna rij ik in 1 stuk door naar Cape Otway waar ik overnacht. De camping die ik kies heeft als ondertitel ‘under the koalas’ maar helaas hebben ze alle bomen voorzien van een kunststof omhulsel dus weinig koala’s te zien. Er schijnen er nog wel een paar te zitten maar ze zullen vast ook tegen de regen hebben geschuild. De camping zelf is erg basic. De toiletten en douches zijn wel goed maar de keuken nodigt niet echt uit om te blijven dus ik ga maar een boek lezen in mijn van. Het is in deze tijd van het jaar al omstreeks 6 uur pikdonker en de temperatuur is ook niet meer van dien aard dat je lekker buiten zit, dus kamperen is nu iets minder aantrekkelijk. Tja, het kan niet altijd feest zijn.
18 mei
Het lijkt iets beter weer dan gisteren. Minder bewolkt met een heel voorzichtig zonnetje, dat is leuk opstaan. Pluspunt van deze camping is dat ze geen uitchecktijd hebben dus ik ga eerst een rondje lopen. Het wordt een kleine hike van zo’n 10 km en de route volgt een klein stukje van de Great Ocean Walk. En heel eerlijk, ik vind dit stukje niet echt heel mooi. Het pad loopt het grootste deel ver van de kust en aan beide zijden staan hoge struikgewassen dus er is eigenlijk geen mooi uitzicht. Hopelijk is dat op andere delen van de route beter. Als ik weer in de auto stap rij ik eerst een kleine 20 km terug naar Apollo Bay voor en kop koffie en besluit daar ook maar meteen te lunchen. Mijn koelkastje werkt niet helemaal zoals het moet, alleen als ik rij koelt ie maar als ik stilsta dan niet meer (weer een minpuntje voor het interieur). Yoghurt durf ik nog wel te eten als het wat warmer is maar de vis moet er nu toch maar aan geloven. De groente zullen ook wel goed blijven, hopelijk de kaas ook. Apollo Bay is volgens mij een dagelijkse lunchstop voor de bussen vol met Aziaten want het wemelt ervan en de Chinees zit afgeladen vol. En degene die nog niet aan het eten zijn, zijn heel druk met het maken van foto’s (natuurlijk). Na de lunch vervolg ik mijn weg weer in de oorspronkelijke richting dus van Oost naar West maar vanaf hier gaat de weg voornamelijk het binnenland in en dat geeft ook weer mooie uitzichten. Die heuvellandschappen zijn toch wel heel erg mooi hoor en als de weg de kust weer volgt stop ik bij een campground in Princetown. Ik mag mijn parkeerplekje delen met kangaroos. Hoe leuk is dat! Jammer dat ze zo schuw zijn. Om ca. half vijf stap ik nog in de auto om richting de Twaalf Apostelen te gaan, het bekendste stukje van de Great Ocean Road. Altijd al een bijzonder stukje natuur maar erg populair rond dit tijdstip – de zonsondergang. Ja, ik maak mij daar ook schuldig aan. De twaalf Apostelen zijn grote rotsen die net voor de kust liggen en tigduizend jaar geleden zijn losgekomen van het vasteland. Helaas zijn er recent 2 in elkaar gestort. De zonsondergang zelf was niet zo spectaculair maar net een half uurtje eerder gaf de zon prachtige kleuren op de gele rotsen en leek het strand wel van goud.
19 mei
Gelukkig kunnen ze hier ook niet zo goed het weer voorspellen want het heeft nauwelijks geregend en dat was wel voorspeld. Het is wel zwaar bewolkt maar de zon doet wel haar best en komt er af en toe tussendoor gepiept. Ik vervolg mijn weg weer richting het eindpunt van de Great Ocean Road en mijn eerste stop is de Loch Ard Gorge. Een kloof waar het schip de Loch Ard schipbreuk heeft geleden en van de 53 opvarenden waren er maar 2 overlevenden. De oceaan is hier ook best wild en beukt op de kalkstenen rotsen. Deze veranderen daarom ook nog steeds. De kloof en de overige grote rotsen vind ik zeker zo mooi, zo niet mooier, dan de 12 apostelen. Warrnambool is het eindpunt van de Great Ocean Road maar wordt niet als zodanig gekenmerkt, dat is dan wel weer jammer. Ik heb hier een afspraak bij een garage ivm met de defecte koelkast. Het is niet de koelkast die defect is maar de 2e accu waar ie op draait dus die hebben ze vervangen en nu hoor ik het vertrouwde geluidje weer als de koeling aanslaat. Jucy heeft dit keurig afgehandeld wat betreft betaling e.d. en ik kan weer inkopen doen ?. Mijn reis gaat nu verder richting the Grampians, een Nationaal Park waar je geweldige hikes kunt maken, zegt men. Dat gaan we dus eens uitproberen. Ik stop in Hamilton en verblijf op een camping op loopafstand van het centrum. Hier heb ik morgen afgesproken met Nick en Sara, een stel dat ik tijdens mijn pauze op de Queen Charlotte Track in NZ heb ontmoet en zij hadden mij uitgenodigd bij hen thuis. Het was het makkelijkst om elkaar hier in Hamilton te ontmoeten, leuk, leuk, leuk. Zondag ga ik met hen hiken in the Grampians.
20 mei
Ik heb om 11.30 uur afgesproken met Nick en Sara maar moet om 10 uur van de camping af. Ik loop maar weer eens naar het informatiecentrum waar ze dit keer echt veel goede informatie geven, daar heb ik wat aan. Het is toch wel raar om af te spreken met mensen die je maar 10 minuten hebt gesproken of zo en heel eerlijk ik denk ook niet dat ze verwacht hadden dat ik op hun uitnodiging in zou gaan. Zou ik ze nog herkennen? Ik ben iets eerder bij het café en loop door naar het toilet. En dan zit Sara daar en zij herkent mij gelukkig. Dus lekker even aan de koffie. Zij hebben vanmiddag beide nog wat werk te doen dus het is niet handig als ik meteen met hen mee naar huis rijd. Op hun advies, rijd ik naar Mt. EcclesNP waar, als het goed is, ik koala’s moet kunnen spotten. Mt. Eccles is een krater, of eigenlijk 3 die samen een meertje vormen, Lake Surprise. Je kunt over de krater lopen en langs het meer. Het is er zo mooi dat ik besluit om beide routes te lopen, alles bij elkaar ongeveer anderhalf uur. Na afloop heb ik pijn in mijn nek, van het naar boven kijken op zoek naar koala’s – ik heb er 2 gespot maar te ver weg voor een fatsoenlijke foto – en bloed ik op mijn been, net boven mijn enkel. Geen idee, wat er is gebeurd. Ik zie dit trouwens pas als ik bij mijn logeeradres kom en ik mijn schoenen uitdoe. Waarschijnlijk heeft een bloedzuiger net dat kleine stukje bloot been gevonden. Ik voel er niets van maar het bloeden duurt best wel lang. Het lijkt zelfs even op een slangenbeet maar ik voel me goed dus dat zal het dan wel niet zijn ?. Ik slaap vanavond in een landhuis van omstreeks 1880. Toen Nick en Sara deze farm overnamen kregen ze het huis er dus bij en jee, wat is het groot. Ik ben onder de indruk (wel jammer dat het nog al wat achterstallig onderhoud heeft). We drinken een wijntje bij hun dochter die ook op het perceel woont maar eten daarna bij hen thuis. Nog een beetje kletsen en dan is de dag al weer voorbij. Toch speciaal hoor dat wildvreemden je uitnodigen om bij hen te komen slapen. En dan krijg ik ook nog adressen van hun vrienden waar ik op mijn route naar Adelaide eventueel mag overnachten.
21 mei
Over 3 weken is de Serra Terra, een hiking race van 2 dagen waarbij je met teams 40km per dag moet lopen. Liefst zo snel mogelijk dus er zal ook gerend worden. Vandaag gaan ze een trainingsrondje lopen met het team en ik mag mee. Het tempo ligt meteen al zo hoog dat het niet echt relaxed is. Gelukkig hebben 2 dames hetzelfde tempo als ik en ik loop de gehele route samen met hen. Totaal is het zo’n 16,5 km. Na afloop rijdt de rest van de groep weer naar huis en ik vervolg mijn route richting Halls Gap, wat ze de entree van het Nationale Park noemen. Hier boek ik voor 2 nachten een kampeerplaats en kan mijn auto morgen gewoon laten staan want de trails starten in de omgeving hier. Het is net iets groter dan een gehucht en vooral ingesteld op toeristen met veel overnachtingsmogelijkheden maar een netwerk is ver te zoeken. Ik heb een Vodafone prepaid maar het dekkingsgebied is bij Vodafone echt om te janken en dat terwijl ik 6GB data ter beschikking heb maar ik kan het gewoon niet gebruiken. Ach, het is ook geen ramp maar het uploaden van een blog zal wel weer vertraagd doorkomen, vrees ik. De Holiday Parken in Australie zijn toch wel iets anders dan in NZ. Vooral de inrichting van de keukens. Je moet sowieso je eigen kookgerei gebruiken maar ik heb nu al een paar keer gehad dat er ook geen kookplaten zijn. Uiteraard wel barbecues of bakplaten maar pasta koken is daarop een hele uitdaging. Ik gebruik het kookplaatje in mijn eigen keuken wel. En de rest van de avond blijf ik mijn auto. Het zal denk ik niet echt heel laat worden dat ik mijn bedje ga opmaken.
Geef een reactie