Dit keer een wat langere week omdat ik op zaterdag vertrok voor een 4 daagse hike naar Ciudad Perdida, de verloren stad. Nou, ik heb hem gevonden maar de tocht was zwaarder dan ik vooraf had verwacht. Mooi maar zwaar. Absoluut de moeite waar hoor 😊. Daarna had ik een paar daagjes niets doen op het strand. Verdiend zeg maar.
Zaterdag 8 juni
De hostel waar ik ben is inclusief ontbijt en gelukkig mag ik een half uurtje vroeger al ontbijten want ik word vroeg opgehaald. Een beetje te vroeg achteraf gezien want we rijden meteen door naar het kantoor van de tour company om daar te wachten tot we vertrekken om de anderen op te halen. Dat wachten duurt dus ruim een uur. Die anderen is er overigens maar één, een lekker klein groepje dus. Het is twee op twee – 2 deelnemers en 2 gidsen (of 1 gids en 1 vertaler). Vanaf Santa Marta is het ruim een uur rijden tot het punt waar we het Nationale Park ingaan en een bandje om krijgen. Hier stapt ook onze vertaler in. Dan is het nog een 45 minuten over een bumpy road tot El Mamey. Na een goede lunch gaat het dan toch echt beginnen. En meteen omhoog, gelukkig nog wel over een brede ‘weg’ maar de uitzichten zijn al prachtig. Het volgende stuk is wat vlakker en daarna mogen we nog een stukje dalen. Het pad is inmiddels geen brede weg meer maar een paadje met vaak in het midden een gleuf en is bovendien ook glibberig. Na 3 uur komen we aan bij ons kamp, Camp Adan. Ik spreek de magische woorden “we hebben geluk gehad met het weer, gelukkig geen regen” en ik heb het nog niet gezegd of de regen komt met bakken naar beneden. Maar wij zijn binnen. Het kamp is basic maar luxer dan verwacht. De stapelbedden staan in grote rijen naast elkaar, alleen een muskietennet scheidt de bedden. Er zijn een paar douches dus dat is zo een beetje het eerste wat ik ga doen, even opfrissen. Al mijn kleren zijn echt zeiknat van het zweten en dat zal met die hoge vochtigheid ook niet in een nachtje drogen. Het avondeten is veel maar erg lekker en niet veel later kruipt iedereen het bed in, ongeveer om 8 uur, half 9.
Zondag 9 juni
Opstaan om 5.00, om 5.30 ontbijten en om 6.00 zijn we weg. Dat wordt ons ochtendritueel voor de komende 3 dagen. Ik heb best goed geslapen, wel een paar keer wakker maar toch bijna 7 uur gehaald denk ik. Volgens mij heeft het ook wel geregend maar omdat we dicht bij de rivier zitten kan het ook zijn dat ik die hoorde. We beginnen meteen weer met klimmen, het rode modderpad gaat gewoon verder. De uitzichten zijn geweldig, er hangt nog wat mist in de vallei waardoor het een beetje mystiek aan doet. Na een uurtje hebben we de eerste stop waar er grote stukken watermeloen voor ons klaar liggen. Dit punt is een stop voor alle groepen van alle organisaties, zowel op dag 2 als op dag 4 (op de terugweg dus). Daarna is het nog een uurtje dalen tot ons lunchadres. 9 uur is net te vroeg om te lunchen dus we lopen eerst naar het natuurlijke zwembad, een rustig stuk in de rivier. Bijna 3 uur later gaan we pas verder. Naar mijn gevoel een beetje te lange pauze maar ja, ik heb het niet voor het zeggen. Het eerste stuk is redelijk goed te doen maar zodra we de rivier oversteken begint het klimmen weer en die klim is zwaar. Ik kom bijna niet vooruit en heb letterlijk geen droge vezel meer aan mijn lijf zitten. Gelukkig wacht er bovenaan de top de lekkerste ananas ever en sinaasappel waar ik mij echt tegoed aan doe. (Voordeeltje van een kleine groep, je krijgt eten voor minimaal het dubbel aantal personen.) Helaas begint het daarna te regenen en het laatste anderhalf uur tot ons overnachtingsadres blijft het dat ook doen, gelukkig is de route relatief makkelijk, wel glad. Door de regen is de rivier die we over moeten steken zo hard gestegen dat we hem niet doorwaden (te gevaarlijk) maar in een klein soort kabelbakkie naar de overkant worden getrokken. Het kamp Paraiso Teyuna is weer een prima kamp, met goede matrassen. We hebben een eigen kokkin mee (die dus ook steeds van kamp naar kamp moet lopen) en het eten is wederom erg lekker en ook weer erg veel.
Maandag 10 juni
De dag waar deze tour om draait, Ciudad Perdida bezoeken. Om er te komen moeten we eerst nog een 20 minuten lopen, dan de rivier doorwaden en dan ruim 1000 treden beklimmen. Dat gaat vaak zo steil en bovendien zijn de treden heel smal dat ik af en toe ook mijn handen moet gebruiken. Deze klim was wederom zwaar. Bij de ingang van de stad moeten we ons ‘paspoort’ laten stempelen. Wij zijn de eerste die arriveren dus we hebben het rijk voor ons alleen wat zeker voor de fotos erg fijn is. De stad stamt uit de tijd 700 na Chr en de Teyuna stam heeft er ongeveer 1000 jaar gewoond. De opgravingen bestaan vaak uit meerdere verdiepingen waarbij alleen de bovenste nog zichtbaar is. Onze gids leidt ons in bijna 3 uur rond door de vier verschillende sectoren. En daarna moeten we die steile trap weer af. Het gaat langzaam maar zonder kleerscheuren, gelukkig. Mijn knie is er wel iets minder blij mee. Terug in kamp is het alle spullen verzamelen, o.a. van de waslijn, lunchen en dan gaan we weer door. Dit keer moeten we gewoon door de rivier want die heeft zijn normale hoogte weer terug. En dan is het weer klimmen, gelukkig gaat het heel goed. In de afdaling ben ik veel langzamer dit keer en als een andere groep naar hun kamp afzwaait moeten wij nog 45 minuten verder. Maar ach, positief bekijken, morgen hoeven wij dat stuk niet meer te lopen. Het kamp is Wiwa kamp waar ook een aantal mensen van de Wiwa stam wonen en na ons opgefrist te hebben krijgen we uitleg van een Wiwa lid over de taakverdeling tussen de mannen en vrouwen. Erg interessant om te horen hoe de stam nog leeft volgens eeuwenoude tradities.
Dinsdag 11 juni
Na ons ochtendritueel moeten we meteen gaan klimmen en mijn kuiten protesteren hevig. Een beetje opwarmen of rustig beginnen was toch wel fijn geweest. De klim duurt zo’n 45-60 minuten en dan zijn we weer bij de watermeloen stop. Daarna is het nog een half uurtje tot het Adan kamp. Omdat we zo vroeg (lees snel) zijn hebben we alle tijd om hier nog even te gaan zwemmen (wat ik uiteraard niet doe) maar even relaxen bij de natural pool is ook lekker. Om 9 uur vertrekken we voor het laatste deel, terug naar El Mamey. Daar staat mijn grote backpack ook in opslag dus ik kan lekker schone kleren aandoen. Wat een luxe kan dat toch zijn 😊. Na de lunch stappen we weer in de 4×4 en ik word netjes tot in de receptie van mijn hostal gebracht. Tijd voor een paar dagen strand en bijkomen van deze hike. Maar het eerste wat ik doe…..mijn vuile was afgeven om te laten wassen. Echt alles is zo vies en muf na 4 dagen zweten. Wederom luxe!
Woensdag 12 juni
Ik ben in Costeño Beach wat niet meer is dan een aantal hostels en hotels aan het strand. Geen echt mooi bounty strand en de zee is te gevaarlijk om te zwemmen maar een paar dagen hier is prima. Mijn kamer zit in de nok van een hoog gebouw. De begane grond herbergt twee slaapzalen, daarboven zijn 2 kamers en daarboven is dan mijn kamer. Over de hele lengte kunnen de luiken open en dan is het meteen buiten. Ik kijk tegen de palmbomen aan en hoor de zee ruizen. De hele nacht heb ik de luiken open gehad om alles lekker door te laten waaien en ik lag onder mijn muskietennetje. Ik heb heerlijk geslapen. Ik ben gekomen voor een paar dagen strand dus dat is ook wat ik vandaag ga doen. Niets dus, behalve in de zon liggen. De ochtend is vrij bewolkt maar ’s middags komt de zon goed door én geen regen! Ik eet gewoon bij de accommodatie, niet echt een hoogstandje maar ook niet slecht ofzo.
Donderdag 13 juni
Ik blijf hier gewoon het ritme van 5.00 wakker worden aanhouden, alleen sta ik nog niet op maar draai me nog lekker een keer om. Tegen half 8 schuif ik aan in het restaurant gedeelte en bel eerst met het thuisfront onder het genot van een kopje koffie. Daarna loop ik langs wat andere hotels om zonnebrandmiddel te scoren. Uiteraard betaal ik de hoofdprijs voor een miniflesje maar ja, alternatief was met een mototaxi (die ook geld kost) naar het dorpje en daar kopen. Het zal een beetje om het even zijn geweest wat de prijs betreft. De lucht begint blauw te worden en dat is precies hoe ik het hebben wil. Een heerlijk stranddagje dus.
Vrijdag 14 juni
Na het ontbijt ga ik nog een paar uurtjes van de zon genieten en zweten. Als de zon hier doorkomt is het zo warm. Ik lig zelfs in de schaduw van de palmboom en dat zegt toch wel iets, haha. Om 12 uur moet ik uitchecken en daarna eet ik bij de buren nog een lunch maar ik heb het idee dat iets niet helemaal goed was (en het zag er zo lekker uit) want sinds de middag protesteren mijn darmen. Met een mototaxi reis ik in 15 minuten naar mijn volgende hostel in El Zaino. De grote rugzak gaat gewoon voor op de tank. El Zaino is een van de ingangen tot het Nationale Park Tayrona en die ga ik dit weekend bezoeken, vandaar. Ik heb voor het eerst deze reis een bed in een dorm geboekt. Het is een kamer voor 8 personen en uiteindelijk zijn we met zijn 5-en, alle vrouw en alle Nederlands. Sowieso heeft dit hostel een grote aantrekkingskracht op ons, het lijkt wel of er alleen maar Nederlanders zitten. Dit is de eerste keer dat ik er zoveel bij elkaar tref. Ik voel me moe en toch niet helemaal fit dus ga even een uurtje op bed liggen en het lijkt wel of ik een griepaanval krijg. Ik heb het ijskoud (kan ook aan de airco liggen), begin te hoesten, krijg keelpijn en zweten van top tot teen en in die volgorde trekt het na een klein uurtje ook weer weg en voel ik me redelijk. Nog even een hapje eten en dan te bed.
Zaterdag 15 juni
Om 7 uur kunnen we al ontbijten dus dat ga ik ook meteen doen en om 8 uur vertrek ik met de shuttle naar de ingang van het park. De ingang is een beetje onduidelijk waar we nu precies moeten zijn en welke standje wat verkoopt. Eerst willen we (ik ben met nog 3 meiden van mijn kamer) een slaapplaats regelen en we kiezen voor de hangmatten bij Los Castillettes. De keuze is vooral gebaseerd op het feit dat hier muskietennetten inclusief zijn. Daarna moeten we bij het buurstandje een verzekering afsluiten en dan kunnen we tot de kassa lopen om het entree voor het park te betalen. Met een busje rijden we de eerste paar kilometers tot de camping. Daar checken we alvast in en gaan dan beginnen aan de klim naar het strand van Cabo San Juan. Eigenlijk het bekendste strand (2 baaitjes) van het park. Om er te komen (en dat geldt ook voor de overige stranden waar we langs komen) moet je dus door de jungle lopen. Het is niet zo heel zwaar en eigenlijk wel goed geprepareerd met vlonders en trappen. Soms zijn het smalle paadjes. Het eerste strand waar we stoppen is bij La Piscina waar we ook even in het water duiken. Wat een sterke stroming, zwemmen is er niet echt bij. Bij dit strand lunchen we ook en daarna lopen we door naar ons einddoel. Hier moet ik eerst een sanitaire stop maken en ja, mijn darmen zijn echt goed van streek maar ik zal niet in details treden. We hebben een klein uurtje op dit strand en dan moeten we terug, willen we voor het donker bij onze camping zijn. Totaal hebben we toch zo’n 17 km gelopen. Tijd om even te relaxen en daarna wat te eten (maar de trek is grotendeels weg). Om half 10 gaat het lichtje wel uit en horen we alleen de golven nog breken in de branding. We slapen tenslotte in een hangmat op het strand…
Geef een antwoord