Volg de dag – week 27/2019

Van de (veel te warme) kust ben ik naar het iets minder warme binnenland vertrokken. Het gaat maar om een paar graden minder warm hoor maar toch al beter uit te houden. En omdat ik geen zin had om 14 uur te bussen heb ik het vliegtuig weer genomen. Ik ben dus in Medellin, een mega stad. Twee nachtjes en maar 1 volle dag dus. Dat wordt proppen, letterlijk. Lees maar waarom 😊

Zondag 30 juni

Comuna 13 is een bekende wijk in Medellin. En zeker niet altijd ten positieve. Tot zo’n 15 jaar geleden was het een heel beruchte wijk met veel drugsbendes die het leven in de wijk bepaalden. Er waren onzichtbare grenzen en als je die per ongeluk overstak kon dat je dood betekenen. Na een soort razzia door de militairen (waaronder stiekem ook paramilitairen zaten) hebben de bewoners zich verzameld en de ellende ten goede gekeerd. O.a. door graffiti en streetart. Ze wilden iets terug geven aan de wijk. Vanmorgen wil ik met een tour deze wijk bezoeken. Ik was een beetje te laat (3 Brabantse kwartiertjes) omdat ik de afstand vanaf mijn wijk tot het beginpunt van de tour een beetje had onderschat en ik ook te laat was vertrokken maar gelukkig hebben ze op mij gewacht. Vanaf het eindpunt San Javier van de bovengrondse metrolijn gaan we met een busje al iets verder de wijk in, dat scheelt al weer klimmen. Maar daarna moeten we er toch echt zelf aan geloven. Er is zoveel graffiti hier en vooral de verhalen er achter zijn mooi. Op een bepaald punt zijn we even kind en mogen een stukje naar beneden glijden. Deze glijbaan is ter nagedachtenis aan een doodgeschoten kind geplaatst. Weer zo’n verhaal. Sinds 2011 zijn er een aantal roltrappen in de wijk, vooral om het de bewoners veel makkelijker te maken. Vergeet niet dat de hele wijk (vol)gebouwd is op een helling. En niks geen luxe huizen maar heel veel huizen op elkaar gebouwd lijkt wel (en dan bedoel ik geen flat) en af en toe in vrolijke kleuren. Wel zijn ze bijna allemaal van steen, met golfplaten daken.

• 

• 

• 

• 

Na de tour neem ik de metro terug naar het centrum want ik wil naar Plaza Botero. Weten jullie nog die kunstenaar van die mollige portretten en sculpturen. Ik ben helemaal verbaasd over het aantal mensen dat hier rond loopt. Echt idioot. Wat blijkt, het is een lang weekend (Puente) en men gaat er dus op uit. Ik hoop dat het in de Botanische tuin rustiger is. Wishful thinking. Alle grasvelden liggen vol met families of men slentert een beetje rond. Dan maar weer de metro in en iets verder doorreizen om met een kabelbaan naar boven naar Santo Domingo te gaan. Overigens kan je binnen het metrosysteem van deze kabelbanen gebruik maken, zolang je het metrostation niet verlaat. Het lijkt  hier wel de Efteling. We worden in zigzagrijen naar de cabines

geleid. Bovenaan blijf ik zitten en ga meteen weer terug. De volgende rit naar Parque Arvi is gesloten omdat er al te veel mensen in het park zijn. Het is ook wel mooi geweest en ik neem de metro naar mijn wijk terug. Maar het is staan als haringen in een ton. Echt zo idioot druk! ’s Avonds doe ik niet echt veel meer. Ik voel me niet echt fit (darmen zijn weer van slag) en heb ook echt geen zin in eten.

• 

• 

• 

Maandag 1 juli

Het is vandaag alweer 7 weken geleden dat ik voet zette in Colombia. En ik heb sindsdien, voor mijn gevoel, pas een heel klein stukje van het land gezien. Maar ja het is ook zo groot. Langzaamaan ga ik mij wel voorbereiden op de landen hierna en ik vind dat toch het makkelijkst middels een reisgids maar probeer die hier maar eens te vinden. Ik loop naar een 2-tal boekwinkels maar helaas de keus is wel heel beperkt. Alleen wat boeken over Europa. Later nog maar eens proberen. Terug in mijn hostel kan ik meteen uitchecken en neem een Uber naar Terminale Norte waar vandaan ik een bus naar Guatapé neem. Ik had ook met de metro kunnen gaan maar dan moest ik eerst 15 minuten met mijn rugzakken naar het station lopen, dan in (waarschijnlijk) een volle trein stappen. En omdat het al zo warm is, was de Uber snel geboekt. Guatapé ligt op 2 uur rijden van Medellin en is vooral bekend om La Piedra de Peñol. Daarover morgen meer. Guatapé is dus ook een populaire bestemming voor de Colombianen in een verlengd weekend. Het is hier ook al zo druk. Het dorpje zelf is heel kleurrijk. De huizen zijn in verschillende kleuren geschilderd en voorzien van zócalos. Dit zijn een soort van lambrisering in relief met allerlei figuren of beelden en dit kan van alles zijn. Uiteraard ga ik ook op verkenning uit maar omdat het begint te regenen wordt het een snel rondje. Ik lunch in een heel klein tentje, meer een huiskamer maar wel erg lekker. Zelfs mijn darmen lijken het lekker te vinden. Na een uurtje gedut te hebben ga ik toch ook voor avond eten. De pizza bij Luigi was heerlijk maar misschien niet mijn slimste keuze…

Dinsdag 2 juli

La Piedra del Peñol, dat wordt mijn hoofddoel van vandaag. Dit is niet meer dan een rots, wel met een omtrek van 700 meter die midden in het landschap ligt en vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over de meren die eromheen liggen. De rots ligt op een 3km van Guatapé dus dat is een mooi wandelingetje. Maar ja, de rots is 200 meter hoog dus ik moet ook nog even ruim 650 treden op om de top te bereiken. Deze trappen zijn in een zigzag tegen de rots aan gemetseld. En zoals overal geldt ook hier: de beste uitzichten zijn er op de top. Echt supermooi om al die grillige vormen van de meren en de groene heuvels van bovenaf te aanschouwen. Na een klein uurtje heb ik het hier wel gezien maar wil nog niet meteen terug naar het stadje dus dan maar met een omweg teruglopen. Een omweg van ruim 3 uur maar met mooie uitzichten. Op enkele modderstukken na bestaat de weg uit een betonnen strook en die wordt dus met de hand gemaakt. Op 2 stukken kan ik er maar net door omdat ze of nog beton aan het storten zijn (gewoon met kruiwagens) of omdat ze zelfs nog met het ijzerraster bezig zijn. Alles is handwerk. Net voordat ik in Guatapé terug ben kom ik er achter dat ik mijn zonnebril ben verloren. Ik loop nog wel een kilometertje ofzo terug maar dan geloof ik het wel. Iemand anders kan hem allang hebben gevonden en ik heb geen idee waar ik hem heb verloren en voel er weinig voor om nog meer kilometers te lopen. Na de lunch slenter ik nog wat in het stadje rond om foto’s van de zócalos te maken. Zoveel verschillende afbeeldingen en al die kleuren!

• 

• 

• 

Woensdag 3 juli

Om half 8 loop ik al een blokje door het dorp om nog wat foto’s te maken zonder mensen in beeld. Vroeg maar ik ga weer verder en om half 9 vertrekt mijn bus terug naar Medellin. Ik heb vandaag eens geluk met de reis. Totaal heb ik 3 bussen nodig om van Guatapé naar Jericó te reizen en overal heb ik meteen de aansluiting en helemaal geen wachttijd. Maar dan nog duurt de reis bijna 6 uur. Het landschap is hier echt super mooi, veel groene heuvels dus ik kan mijn hart weer ophalen. Jericó is een dorp waar nog echt het lokale leven wordt geleefd. Niet toeristisch en dat maakt het juist interessant. Ik verblijf in een hostel waar momenteel meer vrijwilligers dan gasten zijn maar de sfeer is wel erg leuk. Ik heb voor een dorm gekozen maar ben de enige in de kamer dus toch een soort van privé. Ik heb een late lunch dus het avondeten wordt niet meer dan toast met tonijn. Een daarna, is het tijd voor wijn 😊.

• 

• 

• 

Donderdag 4 juli

Ik heb zelden zo een hard matras gehad, ik had net zo goed op een plank kunnen liggen dus nee, ik heb niet echt heel goed geslapen. De douche daar en tegen is wel heel erg lekker. Warm water en bovendien voldoende haakjes om de kleren te hangen. Heel vaak zijn deze beiden niet aanwezig en dan is het best wel een beetje behelpen. In Jericó is niet heel veel te doen. Er zijn wat wandelingen die je kunt maken maar die zijn allemaal relatief kort. Een van de vrijwilligers adviseert om naar Pueblorrico te gaan en vandaar naar Jericó terug te wandelen dus dat is wat ik ga doen. Hemelsbreed is de afstand 12 km maar de weg is voor het meeste vervoer afgesloten dus de auto neemt een omweggetje en doet ruim een uur over 35km. En het is een aftandse jeep met niet de beste chauffeur. Pueblorrico is ook een dorp met volgens mij helemaal geen toeristen. Lunch is weer een menu del dia. Dit is de beste optie die je in heel Colombia kunt krijgen. Vaak incl. soep, een hoofdgerecht met een proteïne, rijst, bakbanaan en salade een sapje en soms nog een toetje na. En dat voor 12.000 pesos dus zo’n 4 Euro.  De hike is aardig, in ieder geval hele mooie uitzichten, een stuk afsnijden door la Trocha en door het bos. Maar vooral het wandelen is erg lekker. Terug in het dorp doe ik nog wat boodschappen en dan blijkt het hostel inmiddels nagenoeg vol te zitten dus ook ik heb een paar kamergenoten. De avond is rustig en rond 9 uur begint het verdacht stil te worden, tijd voor bed!

Vrijdag 5 juli

Het is denk ik 15 jaar geleden dat ik de laatste keer op de rug van een paard zat en vandaag ga ik het weer een keer proberen. Een 4 uur durende rit door de groene heuvels rondom Jericó en het is echt super mooi en leuk. De paarden zien er goed uit en er wordt goed voor gezorgd en dat vind ik toch ook wel belangrijk. Na ongeveer een uurtje hebben we onze lunchstop waar we ook een hengeltje kunnen uitgooien dus om 11 uur zitten we al met een biertje in de ene en een bamboehengel in de andere hand naar het water te staren. Het werkt een soort van therapeutisch maar weinig geluk. De lunch bestaat uit een vis met rijst en zo een geplette gefrituurde banaan maar met een salsa smaakt het allemaal heerlijk. Onderweg terug krijgen we nog een ijsje en al rijdend eten we dat op. De rit was zo relaxed, het is echt heerlijk rustig hier en met alleen maar mooie vergezichten. Echt een aanrader om te doen (en bovendien een heel leuke prijs). De rest van de middag blijf ik lekker bij de hostel rondhangen, letterlijk met een koffietje in een hangmat. Mijn avondeten zijn arepas met tonijn, paprika met mozzarella kaas. Eigenlijk een heel lekkere combinatie en vooral heel makkelijk te maken.

• 

• 

• 

Zaterdag 6 juli

Ik blijf maar vroeg wakker worden dus dan ook maar vroeg douchen en ontbijten. Voor nog geen Euro 2,50 maken ze in het hostel een ontbijtje klaar en vandaag heb ik toast met avocado gekozen en ze doen er ook nog een eitje bovenop. De eerste koffie is sowieso van het huis. Ik ben nog aan het wachten op mijn kleren totdat ze echt droog zijn en dan pak ik mijn tassen weer in en check alvast uit. Tot dat mijn volgende bus vertrekt heb ik nog 2 uurtjes en die gebruik ik om naar de botanische tuin en het Christus beeld te lopen. Vanaf hier heb je een mooi uitzicht over de stad en het blijkt dat Jericó ook groter is dan ik vooraf gedacht had. Ik reis verder naar Jardín, wat hemelsbreed maar een 40km ofzo van Jericó ligt maar de reis duurt 3 uur. Het eerste stuk naar Andes reis ik in een chiva. Dit lijkt het meest op een omgebouwde truck waarbij de laadbak gevuld is met banken. Aan beide zijden is de ruimte open. Alles uiteraard in vrolijke kleuren geschilderd. De weg is onverhard, voorzien van de nodige kuilen en modderpoelen dwars door het heuvellandschap. Deze rit is een belevenis op zich waarbij je inclusief de ritprijs volledig door elkaar wordt geschud. In Andes is het een beetje onduidelijk hoe we naar Jardín komen maar uiteindelijk wordt het 5 personen plus bagage in een taxi proppen. Ik heb dit keer een airbnb geboekt maar de kamer die ik eigenlijk zou moeten krijgen is niet beschikbaar. In plaats daarvan krijg ik een kamer in het huis van de eigenaresse, wel met eigen badkamer. Het is maar voor 1 nachtje want morgen kan ik naar de juiste kamer overhuizen. Voor een hapje eten loop ik naar het centrum en dat oogt erg gezellig. Het parque principal, waar een prachtige kathedraal aan ligt, is helemaal volgebouwd met terrasjes. Het ziet er echt super gezellig uit. Ik eet bij restaurant Europa wat een heel klein zaakje is met slechts 7 tafeltjes en ik kan er weinig Europees aan ontdekken of het moet zijn dat je er pizza’s en pasta’s kunt eten.