Volg de dag – week 30/2019

Zondag 21 juli

Vandaag steek ik de grens over naar Ecuador. Ik ben gisteren tot Ipiales gereisd en de grens ligt maar een paar kilometer verderop. Maar voordat we de grens overgaan, staat er nog een laatste sightseeing op het programma – El Santuario de las Lajas. Ook deze ligt maar een paar kilometer van Ipiales. Om 7 uur hebben we al een taxi. We, dat zijn 3 Australiërs en ik. Gisteren hebben we elkaar op het busstation ontmoet en de komende paar dagen hebben we dezelfde plannen dus reizen we soort van samen. Las Lajas is een kathedraal die in een kloof is gebouwd. Of eigenlijk is het meer dan alleen maar een kathedraal, wel een heel mooie overigens, het is een bedevaartsoord. In 1754 is Maria hier aan een kind van 7 jaar verschenen, daarna is begonnen met de eerste bouw. De huidige kathedraal is gebouwd tussen 1916 en 1945. Vanaf de bodem van de kloof rijst ie 100 meter de hoogte in. Een onverwacht mooi stukje architectuur op een plek waar je het zeker niet verwacht. Terug in het hotel ontbijten we waarna we de tassen pakken en op weg gaan naar de grens. We houden rekening met lange rijen want dat is wat we overal hebben gelezen. Door de Venezolaanse vluchtelingen kan, vooral aan de Colombiaanse zijde lange wachttijden ontstaan. Niets is echter minder waar, binnen enkele minuten hebben we ons stempel van vertrek en kunnen we lopend naar Ecuador. Een kleine 100 meter verder gaan we weer door immigratie en hebben ook hier weer zo de juiste stempel te pakken. Daarna met een taxi naar het busstation van Tulcan. En van Tulcan de bus naar Otavalo. Dit deel gaat zo ontzettend snel, een beetje te snel. Zodra we op het busstation aankomen worden we meteen door allerlei mensen naar een bus verwezen en onze tassen in de bus gegooid. We zeggen nog dat we geen kaartje hebben maar dat is geen enkel probleem. De bus in en rijden maar. Maar ja, de bus zit al vol dus moeten we staan. Zijn we een paar 100 meter verder komt de busjongen vragen of we een kaartje hebben, wij: nee. En jullie bagage is in de bus, wij: ja. Oh sorry, maar jullie moeten de bus uit. Dus met spoed spullen uit de bus en toen konden we weer teruglopen naar het station. Achteraf hebben we er erg om gelachen, het leek net een slapstick. De volgende bus, met kaartje, was overigens heel luxe met lekker veel beenruimte. In Otavalo zijn we uitgestapt en naar het hotel gelopen. Ik heb een andere hostel dan de Australiërs maar ’s avonds zijn we nog wel samen een hapje wezen eten.

• 

• 

• 

Maandag 22 juli

Het is wel weer tijd om te gaan hiken en er is een mooie hike rondom Laguna de Cuicocha. Met een taxi is het een half uurtje rijden naar het begin van de trail en met 4 personen is het ook nog eens betaalbaar. De route van 14km loopt echt rondom het meer en je loopt tussen een hoogte van 3100 tot 3450 meter. Soms lopen we over de bergkam om later weer meer langs de achterzijde van de bergwand te lopen. Dit meer is een kratermeer met 2 eilandjes in het midden. De tocht duurt zo’n 5 uur en is erg afwisselend. Niet alleen door de vele verschillende bloemen, diverse vegetatie, maar ook het uitzicht (of juist het ontbreken daarvan door laaghangende bewolking) en het weer (regen en zon) maken dat het een heel leuke hike is. Terug in Otavalo loop ik via een omweggetje terug naar mijn hostel. Een omweggetje langs een koffiewinkeltje waar ik mezelf trakteer op een kop koffie met worteltaart en een reep chocolade. Een rib uit mijn lijf maar af en toe moet je jezelf kietelen, toch? Daarna mag ik weer uitzoeken wat mijn volgende bestemming gaat worden dus ik ben nog wel een uurtje online zoet en daarna ga ik nog een laatste keer met de Australiërs eten. Morgen ga we ieder weer onze eigen weg.

• 

• 

• 

Dinsdag 23 juli

Het regent! Bij het ontbijt (bij een hostel aan de overkant van de straat) krijg ik een berichtje van mijn accommodatie van vanavond, dat helaas de eerste nacht toch niet mogelijk is. Of ik ajb de reservering wil wijzigen. Wel super balen want ik kies er juist voor om 3 nachten op 1 plaats te blijven zodat ik niet hoef te verkassen. En het kost me weer extra tijd om een andere accommodatie voor 1 nacht te zoeken. Zodra ik de kamer geboekt heb, heb ik nog een uurtje over voordat ik moet uitchecken en ik heb de markt van Otavalo, wat zo een beetje dé trekpleister van deze plaats is, nog niet gezien. De markt ligt maar 2 blokken van mijn hotel vandaan. Helaas regent het nog wel steeds en dat maakt het niet gezelliger. De hele markt is een beetje van het zelfde, poncho’s, truien, sjaals, tassen, hangmatten, dekens. Allemaal heel mooi maar ik heb helaas geen plek in mijn rugzak. Een klein portemonneetje is alles wat ik koop. Daarna loop ik nog door de 2 ‘winkel’ straten onder het genot van een kopje koffie. Tijd om te vertrekken. Ook het busstation ligt maar 2 blokken van het hotel vandaan en als ik aankom word ik meteen weer een bus ingeloodst. Ik vraag voor de zekerheid maar na of ik geen kaartje nodig heb maar voor deze maatschappij koop ik dat gewoon in de bus. De rit naar Quito duurt een kleine 2 uur. Het landschap is totaal anders dan Colombia, veel bergen maar vooral heel kale bergen. Het ziet er allemaal heel droog uit maar wel veel bebouwingen tussen alle bergen in. De wegen zijn hier overigens wel heel erg goed. In Quito kan ik bijna meteen door de volgende bus in, naar Mindo. En nu is het landschap juist heel erg groen, we rijden het nevelwoud in. De bus gaat alleen niet tot Mindo maar tot aan de afslag Mindo. De laatste 6km kan ik gelukkig met een taxi mee. Even installeren en dan ga ik op zoek naar wat te eten. Ik heb de lunch overgeslagen dus het wordt een vroeg diner, een pizza en een heel erg lekkere. Helaas regent het nog steeds. Het is zelfs opgehouden met zachtjes regenen.

Woensdag 24 juli

Mindo is een plaats waar men langzaam opstart. Om 8 uur is heel veel nog gesloten dus ik moet gewoon zoeken naar een restaurantje waar ik kan ontbijten. Het wordt uiteindelijk een Perzisch ontbijtje (maar is gewoon een tosti kaas met een goed gevulde omelet) met erg slappe koffie. Ik heb bij mijn nieuwe accommodatie in ieder geval bedongen dat ik vroeg op mijn kamer kan en om 9 uur krijg ik idd al bericht dat de kamer klaar is. Tijd om te verkassen dus. Dit hostal ligt iets buiten Mindo met een prachtig uitzicht op de bergen. Heel rustig maar wel alle geluiden van buiten, super relaxed. En het belangrijkste, ik heb weer een hangmat. Na even Nederland gebeld te hebben ga ik maar weer eens wandelen. Er is een ‘sandero de cascades’, een wandeling langs watervallen dus. Om er te komen moet ik eerst nog 6km lopen (berg op). Met een soort kabelbaantje steek ik de kloof over en dan begint de hike pas echt. De watervallen zelf zijn niet zo bijzonder maar de hike er naartoe des te meer. Ik ben weer midden in de jungle met de nodige vochtigheid er gratis bij. Op de terugweg begint het te regenen net als ik langs een accommodatie loop. Er is daar ook een cafeetje dus ik maak dankbaar gebruik van deze tussenstop. Terwijl ik mijn koffie drink geniet ik van de diverse kolibries en andere vogels die in grote getalen langskomen. Ik heb ook nog een heel leuk gesprek met een ‘oude’ mevrouw. Ik denk dat ze ruim in de 70 is en ze is al 2 jaar met haar eigen auto in Zuid Amerika aan het rondreizen. Ze slaapt trouwens ook in haar auto (meer een soort van caddy). Erg leuk om haar verhalen te horen. Reizen is dus echt niet aan een leeftijd gebonden – ik kan nog wel een aantal jaar door, hihi. In Mindo koop ik wat groentes want ik wil weer eens een keer zelf koken en daarna is het tijd voor de hangmat.

• 

• 

Donderdag 25 juli

Mindo ligt midden tussen het groen en birdwatching is hier populair. Helaas liggen de kosten van een tour net een beetje boven mijn budget. Zeker ook omdat ik in andere landen al veel vogels via telescopen heb mogen ontdekken kies ik er dus voor om zelf op pad te gaan. Hoef ik ook niet heel vroeg op pad. Ik kies voor de Yellow House trails. Op dit priveterrein is een trail met 5 lussen uitgezet en je doet er een 3-5 uur over om alles te lopen. De tocht gaat midden door de jungle wat het moeilijk maakt om wild te spotten. Toch lukt het om naast wat kleine vogels enkele toucans, een gallito de roca, een d’oro pendula (ofzoiets) en zelfs kapucijneraapjes te vinden.  En heel veel vlinders maar die zijn zo snel dat je ze bijna niet op foto kunt vastleggen. Op een gegeven moment valt er (denk ik) een rups uit de boom in mijn nek. Het zal wel een soort van processierups zijn want het brand gigantisch en geeft meteen een flinke bult. Terug bij het startpunt hoor ik van de vriendelijke dames dat citroensap het beste helpt bij beten (ook van muggen) dus dat smeren we er dan maar op en inderdaad, het helpt. Tijdens de wandeling kom ik een paar keer een Duits/Braziliaans koppel tegen die ook al 16 maanden door Zuid-Amerika met een eigen campertje reizen. Erg leuke gesprekken en vooral veel tips van hen gekregen. Terug in het dorp trakteer ik mijzelf op koffie met taart want ik heb de lunch weer eens overgeslagen. De rest van de avond ben ik vooral bezig met uitzoeken wat ik de volgende dagen wil zien, doen en heen gaan. En natuurlijk wijzigen mijn plannen weer eens.

Vrijdag 26 juli

De bus naar Quito vertrekt pas om 11 uur en tot die tijd oefen ik een beetje Spaans in de hangmat. De app Babbel is erg goed om een nieuwe taal te leren of in mij geval te onderhouden. De busrit tot aan terminal Ofelia (Noord Quito) duurt 2 uur en daarna ga ik nog met de lokale (metro) bus verder. Deze rit duurt ook nog bijna een uur. Mijn hostel ligt op loopafstand van de oude stad waar de meeste bezienswaardigheden zijn dus daar loop ik nog even naar toe. Het is toch altijd weer wennen in een nieuwe stad. Het is zo ontzettend druk en dan gaan de waarschuwingen wel even door je hoofd dus ben ik extra allert en heb mijn hand eigenlijk continue op mijn tasje. Ik ben nog steeds op zoek naar een reisgids en in the English Book Store vindt ik een 2^e handsexemplaar voor Peru, Bolivia en Ecuador uit 2017, dus redelijk recent. Nieuwe boeken worden in het oude centrum niet verkocht, daarvoor moet ik naar een shopping mall en bovendien zullen de prijzen veel hoger liggen dan wat je bijvoorbeeld voor hetzelfde boek in de USA zou betalen. Ik heb dit boek dus gekocht. ’s Avonds eet ik erg lokaal, kippenvleugels aan een stokje en aardappelen. Erg lokaal, lekker en vooral erg goedkoop.

Zaterdag 27 juli

De beste manier om een stad te ontdekken is met een free walking tour. En jawel, ook hier in Quito is dat mogelijk. In 3 uur tijd lopen we langs de belangrijkste gebouwen in de oude stad, krijgen een lesje geschiedenis, politiek en religie en horen we de beste adresjes voor snoep, fruit en lunch. De lunch is een menu del dia die bestaat uit kaassoep vooraf en als hoofd rijst, vis en een salade en natuurlijk een sapje. En dat voor de geweldige prijs van $2,25. Had ik al gezegd dat de lokale munteenheid van Ecuador de Amerikaanse Dollar is? Nee? Dan weten jullie dat nu. Na de lunch loop ik naar de ‘Basilica de Voto Nacional’. Deze kathedraal van ca. 300 jaar oud heeft 2 torens en deze kun je ook beklimmen. En natuurlijk wil ik dat wel doen. Je loopt zelfs een stukje door de nok van de kerk. Het uitzicht van bovenaf is geweldig. Wel heel smalle en steile trappetjes (denk vlizotrap achtig) om in de kerkspits te komen dus als je echt hoogtevrees hebt geloof ik niet dat je hier heel happy wordt. Nog een koffie met cheescake, ik kon het niet laten en dan ga ik terug naar mijn hostel maar later op de avond loop ik nog wel naar een restaurantje om te eten. Wel iets luxer en iets duurder maar het was dan ook wel erg lekker (en $12,75 – spaghetti met zeevruchten, limonade en panacotta na – is voor ons natuurlijk nog steeds een lachertje).

En morgen…?

Morgen reis ik weer verder. 2 nachten stad is meer dan genoeg voor mij. Tijd om een paar vulkanen te gaan ontdekken en natuurlijk staan er een paar hikes op het programma.