Zondag 28 juli
Wandelstokken, die heb ik hier toch wel nodig. En zeker met het oog op de toekomstige hikes die ik nog wil maken ga ik een poging wagen om stokken te vinden. Daarvoor moet ik wel met de bus naar een shoppingmall. De weg heen vinden was makkelijk maar welke bus ik nu terug moest nemen was onduidelijker maar het is gelukt. En de stokken heb ik ook gevonden. Voor het vervoer naar terminal Quitombe, in het Zuiden van Quito kan ik ook de bus nemen maar omdat deze bussen zo ontzettend druk zijn en met 2 rugzakken kies ik toch maar voor de Uber. Uiteraard veeeeel duurder maar veiligheid boven goedkoop, toch? Vanaf daar is het nog een anderhalf uur met een touringcar naar de ingang van het Nationale Park Cotopaxi. En ik kan zo naar mijn hotel lopen, een erg leuk, sfeervol familiehotel met heel vriendelijke en behulpzame mensen. Het is zwaar bewolkt dus de top van de vulkaan laat zich niet zien. Ik heb eigenlijk geen eens een idee in welke richting ik moet zoeken 😉. Aan het einde van de middag ga ik toch nog even naar buiten voor een wandelingetje, erg mooi maar ook net iets langer als ik gedacht had. Eten kan ik ook gewoon in het hotel dus wel zo makkelijk.
Maandag 29 juli
Ik ben hier naar dit Nationaal Park gekomen om de vulkaan Cotopaxi te beklimmen. Niet helemaal tot de top maar tot aan de gletsjer. Ik moet alleen even geduld hebben want ik ben nu nog alleen en de prijs is mij te hoog. De gids staat bij de snelweg en probeert dagjesmensen die vanuit Latacunga of Quito komen te strikken en tegen 11 uur is dat gelukt. En met 2 betaal ik dus halve prijs en dan vind ik het wel interessant worden. Inmiddels heb ik ontdekt waar de vulkaan ligt want de top piekt door de wolken heen. Ook 2 andere ‘Nevados’ (met sneeuw bedekte bergen) heb ik al gespot, de Illiniza Sur en de Chimborazo. Die laatste wil ik over een paar weken ook met een bezoek vereren. Met de auto gaan we omhoog en het is toch nog een uur rijden naar de parkeerplaats die op ca. 4600 meter ligt. Weliswaar is dit al een uitdaging, een 4×4 is het laatste stuk zeker geen overbodige luxe. Vanaf daar moeten we zelf actief worden en dat valt nog best tegen. A- zitten we natuurlijk op hoogte dus een ijle lucht, B- is het pad van het kaliber 1 stap omhoog en 2 naar beneden (ik krijg visioenen van Mount Doom in NZ) en C-waait het ook nog eens heel hard dus is het best koud. Een klein uurtje later zijn we bij de refugio op 4862 meter en kan ik mijn paspoort laten stempelen. Maar ik kwam voor de gletsjers dus we moeten nog een 200 meter hoger klimmen en dan zijn we redelijk dicht bij deze ijsmassa’s. Zo ontzettend indrukwekkend. Echt puur genieten van de uitzichten. De wolken zijn trouwens helemaal weg getrokken dus we hebben echt een mega mooi uitzicht op de vulkaan gehad.
Tijd om weer naar beneden te gaan. Op de terugweg maken we nog een stop bij Laguna de Limpiopungo of niet alleen een stop maar we wandelen er ook om heen. Een wandelingetje van bijna een uur met afwisselende natuur, mooie kleuren en uitzicht op de vulkaan. Wat een topdag was dit!!! Echt 100% genoten en zoveel geluk met het weer gehad.
Cotopaxi 
vlak bij de gletsjer 
Cotopaxi vanaf Laguna de Limpiopungo
Dinsdag 30 juli
Eigenlijk was 2 nachten hier wel genoeg geweest want ik heb tenslotte de Cotopaxi gezien en beklommen maar aan de andere kant is een extra dagje rustig aan ook wel heel lekker. En het zonnetje schijnt dus ik kan, zij het met fleece aan, lekker buiten zitten. Ik bel met het thuisfront en besteed de rest van de ochtend aan het inlezen, voorbereiden en uitstippelen van de volgende hike. ’s Middags ga ik er ook zelf nog op uit. Ik laat me met een transfer afzetten bij El Boliche (wat ook een soort van Nationaal Park is) en vanaf daar loop ik via het spoor terug richting mijn hotel. Het eerste deel is echt letterlijk over het spoor. De vulkaan heb ik redelijk vaak in zicht aan mijn linkerhand en vanmiddag is de top in de wolken. Wat een geluk heb ik gisteren toch gehad.
Woensdag 31 juli
Het ziet er vanmorgen maar guur uit. Er waait een ferme wind en de wolken hangen zeer laag. Halverwege de morgen klaart het echter wel op. Maar tot dat ik vertrek heb ik lekker bij de open haard gezeten. Ik heb geluk vandaag want ik hoef niet met de bus naar de volgende bestemming maar kan mee rijden met de eigenaar van het hotel naar Latacunga. Echt, de service staat bij deze lieve mensen heel hoog in het vaandel. Latacunga zelf is niet zo bijzonder maar het is het startpunt voor mijn volgende hike en mijn grote rugzak kan ik hier in bewaring geven zodat ik die niet mee hoef te sjouwen. Ik loop nog wel even de stad in om wat te eten en wat boodschapjes te doen (wat snacks voor de hike) maar verder doe ik vandaag niet veel. Ja mijn tassen weer herschikken en inpakken. Ik zit in een hostel die werd aanbevolen, het is ook echt wel een hostel – ik moet iedere keer weer aan die hostels wennen, haha – en de kamerprijs is in verhouding best hoog (zeker als ik het met mijn hotel van de afgelopen 3 dagen vergelijk). En ik heb veel stof tot nadenken. Na deze hike wil ik eigenlijk een uitstap van een paar dagen naar de kust maken maar dat is een rit van ca. 12 uur enkele reis dus wil ik dat of ga ik mijn plannen toch weer wijzigen en volg ik eerst de Andes naar het Zuiden en daarna pas naar de kust. Dillema’s, dillema’s of is het een luxe probleem?
Donderdag 1 augustus
Dag 1 van de zogenaamde Quilotoa Loop. De echte loop is zo’n 200km lang en kan je in een paar dagen met de bus of evt. fiets volbrengen. Ik ga de ronde natuurlijk lopen en heb gekozen voor het traject vanaf Sigchos en dan loop ik in 3 dagen naar het Quilotoa meer wat het uiteindelijke doel is van deze hike. De busrit vanaf Latacunga naar Sigchos duurt ruim 2,5 uur en gaat dwars door de binnenlanden of beter gezegd zijn het smalle, kronkelende bergweggetjes. De ‘normale’ weg is afgesloten dus vandaar deze alternatieve route. In Sigchos koop ik bij de bakker 2 broodjes die ik op het sportplein opeet en daarna begin ik te lopen. Ik had vooraf gelezen dat deze route van Sigchos naar Isnilivi vooral over de ‘normale’ weg gaat maar niets is minder waar. En was dat wel zo geweest was het eigenlijk nog niet erg geweest want de uitzichten zijn continue prachtig maar eerlijk is eerlijk, die heel kleine wandelpaadjes zijn toch wel leuker. Ik moet het eerste stuk vooral dalen maar ja ik moet aan de andere kant van de kloof zijn dus zal ook weer omhoog moeten. Dit is een heel klein paadje en dat gaat steil de berg op. Een pittig klimmetje en ook meteen het zwaarste stuk van vandaag. De laatste 3 kwartier gaat de route over de weg maar ik kom welgeteld maar 2 auto’s tegen. Zo rustig is het hier. Ik overnacht in hostal Llullullama en dat is een paradijsje. Een erg leuke plek en alles ziet er spik en span uit. Er is zelfs een jacuzzi en sauna die we gratis mogen gebruiken. Eten is met alle gasten gezamenlijk aan lange tafels, heel makkelijk om contact te leggen dus.
De hele tocht dit uitzicht 
of dit….
Vrijdag 2 augustus
Ik begin de dag met yoga en al voor het ontbijt lig ik dus op de yogamat. En jeetje, wat ben ik stijf. Misschien toch maar eens vaker mijn oefeningen gaan doen. Douchen en ontbijten en daarna ga ik weer op pad. De route is goed uitgeschreven en bovendien staat het redelijk goed aangegeven d.m.v. rode en gele palen en borden. Ook nu zijn de uitzichten weer geweldig en ook nu moet ik eerst weer naar beneden en daarna natuurlijk ook weer omhoog. Het eerste deel van de route tot aan de rivier gaat over heel kleine paadjes en zodra ik de rivier ben overgestoken is de weg voornamelijk een dirt road. Er zit nog 1 verraderlijke klim in, slechts 750 meter maar wel over los zand en steil omhoog. Gelukkig is er aan de top een uitzichtpunt over de kloof. Twee meisjes verkopen daar ananas en gebrande nootjes. Niets smaakt zo lekker als verse ananas na een vermoeiende klim. Het laatste stuk, zo’n 3km, tot aan Chugchillan gaat over de doorgaande (geasfalteerde) weg. Niet echt leuk om te lopen. Ik slaap nu in Cloud Forest Hostel, een enorm groot gebouw maar de verzorgingsbasis (halfpension) is wel gelijk aan afgelopen nacht. Alle accommodaties in deze plaatsen bieden trouwens halfpension aan.
Te mooi! 
vanaf de mirador
Zaterdag 3 augustus
Ik wandel vandaag niet alleen maar met 4 anderen die gisteravond bij mij aan tafel zaten. Wel zo gezellig. De route brengt ons vandaag tot aan de kraterrand van het meer. Eerst moeten we een klein stuk dalen maar de rest van de route is het voornamelijk stijgen. We lopen langs de randen van de No Tachi ravijn. Af en toe is het best smal maar wel altijd met prachtige uitzichten. Je kunt je zo ontzettend klein voelen in een landschap als dit. We passeren enkele dorpjes maar meer dan een paar huizen zijn het niet. De laatste paar kilometer tot de kraterrand is het pad best breed maar is de ondergrond voornamelijk heel fijn mul zand dus dat loopt zwaar. En natuurlijk niet te vergeten dat we inmiddels al op ruim 3700m hoogte lopen. Het gaat moeizaam, laten we het daar maar op houden. Maar als we dan eindelijk boven aan de krater rand staan: wow! We waaien bijna uit ons t-shirt dus snel een jack aantrekken en daarna foto’s nemen. Het is echt een machtig mooi gezicht. Vanaf hier is het nog een uur lopen naar het dorpje Quilotoa. Totaal hebben we 5 uur over deze tocht gelopen en dat is dan inclusief pauzes. In Quilotoa neem ik afscheid van de anderen want ik wil de bus halen omdat ik eigenlijk nog door wil reizen naar Baños. Ik heb geluk zodra ik in de bus stap vertrekt ie meteen. De rit naar Latacunga duurt toch zo’n 2,5 uur en eigenlijk ben ik best moe dus ik wijzig mijn plannen maar weer eens. Ik blijf vannacht toch in Latacunga, weliswaar in een ander hotel. Niet meer dat hostel waar ik mijn spullen heb opgeslagen maar ik heb een hotelletje gevonden waar ik én minder betaal én een eigen badkamer heb. Ik loop nog wel even naar buiten om een hapje te eten maar verder lig ik lekker op bed alle social media bij te werken.
Laguna de Quilotoa 
I made it…..!!!
En verder?
Ik heb toch maar besloten om eerst de Andes naar het Zuiden te volgen en daarna pas naar de kust te gaan. Dat scheelt veel reistijd en bovendien blijf ik zo redelijk op hoogte en hoef ik niet weer eerst te acclimatiseren. Reizen jullie weer mee?
Hoi Chantal,
Om met het antwoord op je vraag te beginnen, ja ik reis graag mee!
Het was weer een schitterende aflevering met prachtige foto’s en je bent echt een topper.
Geniet ze maar weer en ik ben benieuwd hoe het verder gaat.
Groeten, Suze.