Na 9 weken in Guatemala te zijn geweest ben ik gisteren weer verder gereisd en ben de grens naar Honduras overgestoken. Honduras, een land waarvan men zegt dat het gevaarlijk is om rond te reizen. We gaan het beleven….
Maandag 6 augustus
Ik ben in Copán Ruinas, een plaats op een ruime 10 kilometer van de grens met Guatemala en de belangrijkste trekpleister hier, zijn de Maya ruïnes. Dat is ook de reden dat ik hier ben gestopt (en ook omdat het een mooie onderbreking is op de reis naar de Caribische kust). De ruïnes liggen op een 10 minuutjes lopen en eigenlijk ben ik net te laat want een paar groepen zijn ook net binnen en die heb ik dus de hele tijd in de foto. Deze ruïnes zijn ook Maya opgravingen maar ze zijn toch weer heel anders dan wat ik in Mexico en Guatemala heb gezien. Geen hoge pyramides maar wel veel herkenbare bouwwerken (zoals o.a. het speelveld). Ik loop zo een 2 uur rond en koop op de terugweg mijn busticket voor morgen bij Hedman Alas. Het kantoor van deze busmaatschappij ligt net buiten het centrum maar ik denk dat het me moet lukken om, met rugzak, er in 10 minuten heen te lopen. Terug in het hotel reserveer ik nog een tour naar Luna Jaguar Spa, warmwater bronnen op zo’n 22 kilometer van Copán. Helaas kan ik jullie niet vertellen hoe het daar is want iets is er bij de reservering niet goed gegaan. Ze waren me vergeten op te halen…. Dan maar in een hangmat naar Spaanse les via de podcast luisteren en een kop koffie drinken. Als ik wil gaan eten begint het goed te regenen dus half schuilend, half nat wordend een restaurantje op gezocht. Voor nog geen 3 Euro heb ik er gegeten en gedronken. De koffie met gebak vanmiddag en het ontbijt vanochtend waren duurder.
Dinsdag 7 augustus
Ik kan het lekker rustig aan doen want ik hoef pas om half 11 richting de bus te vertrekken. Ik ontbijt bij ViaVia cafe en neem toast met gebakken ei én gesmolten Gouda kaas en een kleine fruit salade. In mijn ogen is dit een grote maar ach, het is een heerlijk ontbijtje. Nog een keer geld pinnen zodat ik voldoende heb voor de komende dagen en dan ga ik naar de bus. Mijn rugzak krijgt een label met de eindbestemming la Ceiba en in San Pedro de Sula wordt deze dus al netjes in de volgende bus gezet. San Pedro de Sula schijnt in de top 3 te staan van gevaarlijkste stad (of de stad met de meeste moorden) ter wereld. Ik kom gelukkig niet verder dan het busstation en dat voelt heel veilig. De reis duurt trouwens geen 7,5 uur maar bijna 9 uur maar de bussen zijn in principe prima. Verstelbare stoelen en ik heb de ‘simpele’ versie maar de verkoper heeft mij een stoel gegeven zonder stoel voor mij dus ik kan mijn benen helemaal strekken. We krijgen zelfs een flesje water en een zakje chips. In La Ceiba moeten we netjes in een rij staan en dan wachten tot alle bagage is uitgeladen en dan mogen we onze bagage pas in ontvangst nemen. Het reçuutje alleen is niet voldoende, ze willen ook nog een keer mijn ticket zien. Mijn hotel ligt een paar honderd meter van de het busstation dus ik loop er heen. Misschien niet het slimste maar het is zo dichtbij. Het hotel is simpel maar de buurt niet de beste en helaas is de keuken in het hotel al dicht. Het avondeten bestaat dus uit een paar crackers. Na dat ontbijt van vanochtend heb ik er ook wel genoeg aan.
Woensdag 8 augustus
Het is een groot hotel maar ook heel gehorig. Ik ben de afgelopen maanden eigenlijk nog geen een accommodatie tegen gekomen dat dit niet was. Zal ook wel te maken hebben met mijn budget 😉. Het ontbijt is inbegrepen maar kan niet tippen aan het ontbijtje van gisteren. Deze overnachting in La Ceiba heb ik ook alleen maar genomen omdat ik niet in 1 dag kon doorreizen. Dat doe ik vandaag dus en mijn bestemming is het eiland Roatán. En ik heb mezelf maar getrakteerd op een vliegticket zodat ik niet met de boot hoef. En omdat het prijsverschil niet zo heel groot was, was de keuze voor mij heel makkelijk. Het vliegtuig is een 32-seater ofzo en ik zit helemaal voorin met mijn benen in de cockpit gestrekt. Het is maar een kort vluchtje, nog geen half uur. Vanaf de luchthaven neem ik een taxi naar West End. Het hotel had me al verteld dat de taxi’s op de luchthaven $25 kosten maar als ik even de luchthaven uitloop en de straat oversteek dan moet het mogelijk zijn om voor $5 een taxi aan te houden. En zo waar, het werkte. Roatán is erg ingesteld op toerisme en West End is dat helemaal. Het is een dorpje met een Caribbean vibe en de voertaal is Engels en alles staat in dollars geprijsd. Hmmmm, dat wil ik dus niet. Ik wil Spaans en Lempira’s…. En bovendien is het zeker 2x zo duur dan het vasteland van Honduras. Ik zal me er maar bij neerleggen, even een paar dagen “luxe”. Het hotel, Georphi’s is trouwens wel een schot in de roos. Tegenover het strand en toch in de jungle. Het zijn allemaal houten huisjes, een soort boomhutten met grote veranda (inclusief hangmatten) en een minikeukentje. De badkamer deel ik en dat is wel grappig. Vanuit beide kamers hebben we toegang tot de badkamer. Als ik deze wil gebruiken, sluit ik hun deur van binnen uit en andersom dus ook. Enig nadeel is dus dat ik die niet moet vergeten weer te openen als ik de badkamer verlaat anders kunnen zij er niet in. Dit gaat geheid nog een keer fout de komende dagen. ’s Middags loop ik even West End in en eigenlijk is het niet meer dan een toeristische boulevard. Restaurantjes, barretjes, souvernirwinkels en duikscholen. Daar is het eiland ook wel om bekend, de goede duikmogelijkheden hier. Na wat boodschappen en zelfgemaakte lunch (lang leve het koelkastje) ga ik nog een paar uurtjes het strand op. Het is enigszins bewolkt maar voor een eerste dag is dat ook altijd wel lekker. Ik eet ’s avonds bij de Creoolse keuken hier op het terrein en dat is een halve kip met rijst en coleslaw. Zelden zo een lekker kip gegeten!
Donderdag 9 augustus
Ontbijt doe ik gewoon op mijn terrasje maar eerst haal ik bij een cafeetje vlakbij een koffie. Ontbijt zonder koffie is tenslotte geen ontbijt. Ik heb gisteren yoghurt en fruit gekocht en ik had nog granola dus ik heb een prima ontbijtje. Voor het strand wil ik eigenlijk naar West Bay lopen maar de eigenaresse hier raadt me dat ten stelligste af. Vorige week zijn 2 toeristen van het hotel overvallen (met een mes) toen ze dezelfde weg liepen. En dat terwijl het maanden rustig is geweest…
Maar als deze persoon 1x het succes heeft geproefd dan is de kans aanwezig dat hij het nog een keer probeert. Dan maar het strand tegenover het hotel. Strand is strand tenslotte. Er ligt een heel grote boomstam op het strandje en deze ligt, verrassend genoeg, veel lekkerder dan de houten strandbedjes. Als ik tussen de middag terugkeer naar mijn huisje heb ik buren gekregen, 2 meiden uit Tsjechië. Later ga ik nog, gewapend met een ijskoffie, voor ronde 2 op het strand. Ik eet weer bij de Creoolse keuken maar nu slechts een quesadilla met bonen en kaas. Ook lekker en in ieder geval veel lekkerder voor mijn portemonnee en dan nog is het vergeleken bij het vasteland veel te veel betaald.
Vrijdag 10 augustus
Vandaag gaan we toch naar West Bay. Ik zeg we omdat ik samen met mijn buurvrouwen ga lopen. Met drie durven we de wandeling over het strand wel aan. West Bay is zo mogelijk nog toeristischer dan West End maar het strand is wel een plaatje. Breed wit strand, wel met heel veel strandbedjes. Gelukkig is er nog een klein deel waar ze de bedjes niet uitgestald hebben en daar leggen we ons handdoekje neer. Het water is hier ook heerlijk, zelfs ik lig een lange tijd gewoon in de zee i.p.v. op het strand. We lunchen, na even een zoektochtje want alles is zo duur, bij een strandtent en hier serveren ze ook calzones. En die was wel heel erg lekker. Voordeel is ook dat ik vanavond niet meer hoef te eten. Om 5 uur lopen we weer terug en een van de honden die bij ons hotel hoort zie ik daar op het strand en zij herkent mij en loopt de hele terugreis met ons mee. Ook wel een veilig idee, een waakhond. De zonsondergangen zijn hier trouwens nog niet om over naar huis te schrijven. Het is te heiig. Na mijn douche spuit ik me meteen weer in met repellent. De muggen en andere prikkers zijn hier toch wel gemeen. Gisteren heb ik bij zonsondergang op het strand gezeten en mijn schouders zitten nu vol met rode vlekken. En jeuken dat dit weer doet.
Zaterdag 11 augustus
Roatán is meer dan alleen West End en West Bay, het meet zelfs bijna 50 kilometer in lengte. En dat wil ik dan ook wel ontdekken. Met z’n 3tjes is een huurauto goed te betalen, weliswaar is het een oud bakkie en via een locale huurder maar het rijdt en we rijden bijna helemaal naar het oosten. Maar na wat boodschappen gedaan en benzine getankt te hebben, want tank is maar kwart vol, is de eerste stop Oak Ridge. Dit is een plaatsje aan het water en de grote trekker hier, zijn de mangrovebossen waar je doorheen kan varen. En dat gaan we dus doen. Het grote verschil met andere mangrove die ik eerder heb gezien is toch wel dat deze tussen het turquoise water van de oceaan groeien. Volgende stop is Camp Bay waar we bij de gelijknamige lodge op het strand neerploffen. Er is hier niets meer dan strand. Niks geen massatoerisme en hectiek, zo lekker. Jammer dat de kamers hier niet in mijn budget pasten. En voor de zonsondergang, die vandaag redelijk geslaagd is, rijden we naar Turquoise Bay. Ook hier een resort waar we het strand mogen gebruiken. En het is groot hier, de baai oogt aangelegd maar dan wel mooi, met schommels, hangmatten en bedjes. Terugrijden in het donker is niet zo een succes, men loopt gewoon op de weg, brommers e.d. hoeven blijkbaar geen licht te dragen en als men wel licht voert staat dit meestal ergens op de tegenligger, ons dus, gericht. In West End is goed te merken dat het zaterdag is, de weg is eigenlijk afgezet maar stapvoets kunnen we, tussen het publiek door, toch aan het hotel geraken. Dit was een leuk dagje, ook heel gezellig met mijn buufjes.
Zondag 12 augustus
Mijn tas moet weer ingepakt worden want ik ga het strand verruilen voor echte jungle. De autoverhuurder van gisteren wil mij voor $5 wel naar het vliegveld brengen. Maar eerst nog even ontbijten bij het hutje op het strand. Vandaag is de eerste keer dat ze open zijn (hoort bij mijn hotel) en de bananenpannenkoeken zijn berucht. Dus die wil ik proberen. Beetje jammer dat ik er bijna een uur op moet wachten waardoor ik zelfs bijna te laat vertrek naar de luchthaven. Maar 30 minuten voor vertrek is hier nog ruim op tijd. Ik zou vliegen met vlucht 51 en daar ben ik ook voor ingecheckt en heb ik boarding pass voor ontvangen. Maar deze vlucht ging helemaal niet meer. Als ze dat dan even melden en dat ik met de volgende mee kan die een uur later vertrekt… De chauffeur in La Ceiba heeft dus ook een uur moeten wachten. De komende dagen ben ik in Pico Bonito National Park waar ik bij Omega Tours Eco Lodge verblijf. De actie start morgen, vandaag is nog een relaxdagje. De lodge ligt echt midden in het groen met veel tropische planten (o.a. cacao) een ook een tropische bui ontbreekt niet. Overigens alles met een Duits sausje, misschien ga ik de bratwurst hier nog wel een keer proberen. In ieder geval wordt mijn ontbijt morgen een Strammer Max 😊…
Geef een reactie