Weten jullie het nog? Ik ben al weer een weekje in Honduras. Mijn eerste indruk van dit land? Het is er prachtig maar het is ook veel duurder dan ik verwachtte. Ze hanteren, zeker op Roatán maar ook in het Pico Benito NP, Amerikaanse prijzen.
Maandag 13 augustus
Ik ben gisteren aan gekomen bij de Omega Tours Eco Lodge in het Pico Bonito NP. Na een paar dagen strand is het weer tijd voor actie. Ik lag al vroeg te slapen met gevolg dat ik ook vroeg wakker ben maar ik heb weinig zin om mijn bed al uit te komen dus uiteindelijk is het pas tegen 8 uur als ik ontbijt bestel. En gisteren zei ik nog zo stoer dat ik om 6 uur al wilde wandelen om de jungle te horen ontwaken….. held dat ik ben. Uiteindelijk start ik pas om half 10 met hiken. Ik loop een trail van ca. 2 km maar heb daar wel een anderhalf uur voor nodig. Ik liep zelfs verkeerd terwijl de route heel goed uitgepijld was. Vraag me niet hoe, maar ik kan dat. Gelukkig kom ik er dan ook wel snel achter dat iets niet klopt. Het was warm (in no time doorweekt) en vooral ook glad. Klimmen en klauteren en vooral goed opletten waar je je voeten neerzet. Omdat ik zo laat was geen wildlife gezien maar de trail op zich is al heel mooi. ’s Middags ben ik gaan raften op de Rio Cangrejal. Hoe leuk is dat! Het waren maar rapids van de categorie 1 tot 3 maar ook dan word je zeiknat. Geloof me. Het raften zelf is al leuk om te doen maar de uitzichten vanaf de rivier zijn echt geweldig. De rivier ligt vol met gigantische rotsblokken en dan bedoel ik ook echt gigantisch en dan aan beide zijden alleen maar groen. Zelfs een paar toekans zien vliegen. En de regen gaf ook wel een speciaal tintje aan deze activiteit. Kortom – mijn eerste dag hier in het National Park was er een voor de boeken.
Dinsdag 14 augustus
Een dag in een Nationaal Park en niet hiken kan natuurlijk niet. Omega Tours waar ik ook verblijf biedt een hike naar de waterval met gids aan. Ik heb er over getwijfeld of ik dit wel moest doen want ze vragen best een aardige prijs maar uiteindelijk ben ik blij dat ik de hike met de gids heb gemaakt. Alleen had ik deze route nooit kunnen lopen omdat de gids via 2 verschillende trails gaat en de heenweg was een kwestie van de route weten. Er is namelijk niets wat op een pad lijkt. De hike begint met het oversteken van de rivier de Cangrejal (die waar we gisteren nog in ons bootje voeren). Die oversteek is tot je middel en veel gladde stenen in de rivier. Maar gelukkig droog aan de overkant gekomen. Daarna begon het klimwerk. En soms had je echt beide handen en voeten nodig om op de hoge rotsen te klauteren. De eerste stop was bij een kleine waterval en een half uurtje later komt die grote jongen in zicht, Cascada El Bejuco, een kleine 60 meter hoog. De hoeveelheid water was nu redelijk beperkt maar in het regenseizoen wordt het een ferme kerel. Op de rotsen aan de voet is het heerlijk relaxen. Tijd voor lunch en een kleine siësta en geen andere toeristen die onze rust verstoorden. Ik noem dat luxe. Uiteindelijk toch maar verder gelopen. Eerst weer over de rotsen klauteren en daarna is het pad naar beneden relatief makkelijk, een bospad maar wel met veel treden, rotsen en boomwortels. Dit is ook de route die je neemt als je zonder gids loopt (je loopt dan heen en terug dezelfde weg). Het leuke van deze gids was dat hij ook dat hij mij attendeerde op de medicinale werking van de verschillende planten én hij heeft de hele tijd Spaans gepraat terwijl hij juist graag zijn Engels wilde oefenen. Het laatste stukje moeten we de rivier weer over maar nu kan dit gewoon via de hangbrug. Vanaf hier zie je ook goed de enorme rotsen die in de rivier liggen en waar we gisteren dus tussendoor voeren. ’s Middags heb ik de volgende bestemming alvast vastgelegd en meteen ook de bus geboekt. Morgen weer een reisdagje.
Woensdag 15 augustus
De reisdagje is weer iets langer geworden dan ik vooraf dacht. Op de site stond dat ik om ca. 3 uur op bestemming zou moeten zijn. Het was uiteindelijk bijna 7 uur. Ik ben weer met Hedman Allas gereisd, de grote reisbussen. Eerst van La Ceiba terug naar San Pedro de Sula en daar bijna 2 uur wachten en dan is het nog een 2 uur naar Lago Yojoa. Bij La Guama stopte de bus even om ons uit te laten stappen en dan is het nog met lokaal vervoer verder. Omdat we zo laat waren gingen er geen ‘gewone’ bus meer dus dan maar met een tuctuc. En als je die deelt met 4 personen en bagage is het best betaalbaar. Ben nog verbaasd dat alles in het wagentje paste. De komende dagen zit ik in D&D Brewery in Los Naranjos een soort van hostel dus heel makkelijk om contact met andere reizigers te leggen.
Donderdag 16 augustus
Weer eens een langzame start. Ik was wel op tijd wakker maar daarna kwam ik niet echt op gang. Op mijn gemak ontbeten. Dit keer een Hondureense Baleada. Dit is een grote tortilla die wordt dubbelgevouwen en daartussen zit frijoles, eieren, advocado, kip, kaas en nog wat meer. Een stevig ontbijtje kan je wel zeggen. Pas tegen het middaguur ga ik op onderzoek uit. Ik loop eerst naar Los Naranjos Ecological & Archeological Park, vooral omdat ik het meer vanaf hier wil bekijken. Ze hebben hier ook een boardwalk van een ruime kilometer die goed zicht geeft op het meer maar rondlopen is niet meer mogelijk. Er missen veel planken en op een gegeven moment ontbreekt ruim 2 meter en dat wordt toch net te veel om te overbruggen dus maar weer terug gelopen. En dan ligt er ergens een boom over het pad waardoor je weer moet omlopen. Ik snap niet zo goed waarom ze geen onderhoud plegen. Het is hier echt heel mooi maar nu was het voor mij teleurstellend. Dan mezelf maar getrakteerd op koffie met cheesecake. De koffie werd een ijskoffie want de elektriciteit ligt er sinds vanmorgen al af. Later de middag ben ik nog naar Finca Paradise gelopen, dit is een actieve koffieplantage en daartussen hebben ze trails uitgezet met veel diversiteit in flora en fauna. Echt een aanrader.
Vrijdag 17 augustus
Moet ik een keer vroeg op en heb ik een wekker nodig, loopt ie niet af. En dan 5 minuten voordat je weg moet wakker schrikken. Gelukkig had ik mijn tas al gepakt en lagen mijn kleren klaar dus ik was maar ietsjes te laat. Er staat weer een hike op het programma, en wat voor een. Een klim naar de top van de Santa Barbara, de 2e hoogste berg van Honduras. De top ligt op 2755 meter en het ‘pad’ erheen gaat dwars door de jungle. Ruim 4 uur klimmen en ruim 3 uur dalen en een pad dat nauwelijks pad te noemen is. Het was meer klimmen dan hiken, ik had beide handen en voeten nodig. En het was zo glad dat ik een paar keer al op de grond lag voordat ik er erg in had. De summit ligt tussen de bomen dus je ziet niets maar gelukkig is er iets lager een uitkijkpunt (met enig klim en vliegwerk te bereiken) waar je net met zijn 3-en kan zitten en dat was dan wel weer erg mooi, neer kijken op de wolken en het meer daartussen door kunnen ontwaren. Maar al met al, ik zou deze hike niet zo snel aanraden. Er zijn leukere alternatieven hier rondom het meer, die minder gevaarlijk zijn.
Zaterdag 18 augustus
Ik heb nog een nachtje bijgeboekt want er is hier nog zoveel te zien en te doen. ’s Morgens ben ik bezig met van alles en nog wat maar rond het middaguur ga ik samen met Laurence, een Française die hier ook maar blijft hangen, naar de Cataratas Pulhapanzak, een waterval dus. Om daar te komen moeten we nog een half uurtje met de lokale bus en daarna nog een kwartiertje lopen. De waterval zelf is indrukwekkend. Misschien niet om de hoogte maar wel om de hoeveelheid water die hier naar beneden komt. Je kunt ook met een tour achter de watervallen komen maar dat zag er ons iets te glad uit. En na gisteren, ook omdat we beiden wel enige spierpijn hebben, misschien niet zo een goed idee. Het water komt niet alleen over de rand maar ook uit verschillende openingen in de wand, het is een soort grot dus het water gaat ook binnendoor. Jammer was hier dat je alleen de waterval kunt bezoeken (en het bijhorende park) maar je hoeft er verder geen moeite voor te doen zoals een wandeling en tja, dan heb je het na een half uurtje toch wel weer gezien. Terug in de accommodatie blijkt dat ze me een andere kamer hebben gegeven en al mijn spullen zijn al verhuisd. Iets met die extra nacht boeken was dus niet goed gegaan…
Zondag 19 augustus
Ik zou nog wel een dagje willen blijven maar ik moet me ook een beetje aan een planning houden omdat mijn vlucht naar Costa Rica al vast ligt en ik nog maar 10 dagen heb om El Salvador te ontdekken. En om van Lago Yojoa naar Santa Ana te reizen gaat me 2 dagen kosten. Tenminste als ik met daglicht wil reizen en dat wordt toch wel ten zeerste aangeraden. Om 8 uur zitten we al in de bus (minibus voor $2) richting San Pedro de Sula. Ik moet dus eerst 2 uur naar het Noorden reizen om daarna naar het Zuiden te gaan. Op het busstation in SPS is het even zoeken naar de juiste aansluiting maar met 3 kwartier wachten kan ik met een andere maatschappij door. Ik heb gewoon een ticket gekocht (ca. $6) op het station en de bus zit al vol als we vertrekken maar ook hier kunnen er altijd meer bij. Drie uur later, het is dan al half 3 ben ik in Santa Rosa de Copán. Ik had gehoopt dat er vanaf hier een shuttle naar Sta Ana zou gaan maar helaas is dat niet zo. Ik moet dus met lokale bussen verder en daarom besluit ik hier te overnachten en morgenvroeg weer verder te gaan. Het is nog bijna 3 uur naar de grens dus dan is het al bijna donker als ik daar aankom. En dan ben ik er nog niet dus ik moet sowieso nog in Honduras overnachten. Santa Rosa is wel aardig. Ik loop nog een beetje rond in het stadje en met een kop koffie en (natuurlijk) een cheesecake kan ik er wel tegen voor vandaag.
Morgen gaan we verder naar El Salvador, mijn vijfde land in Centraal Amerika. Wat betreft veiligheid zeggen ze daarvan hetzelfde als hier in Honduras. Dus ik geloof dat dit allemaal wel gaat meevallen. Ik heb me in ieder geval hier in Honduras geen moment onveilig gevoeld.
Geef een reactie