Volg de dag – week 34/2018

Maandag 20 augustus

Jeetje, reizen van Honduras naar El Salvador is nog niet zo makkelijk. Of iets specifieker – van Lago Yojoa naar Santa Ana is echt een wereldreis op zich. Gisteren ben ik vertrokken vanaf het meer en uiteindelijk in Santa Rosa de Copán gestopt omdat ik al in de gaten had dat ik het in 1 dag niet zou redden. Dat ‘stukje’ kostte me ruim 5,5 uur en ik reisde in 2 bussen (van die 24 seaters maar die ze onderweg gewoon nog verder volduwen). Ik betaalde hiervoor L180, omgerekend zo’n 6,50 Euro. Vandaag ben ik eerst met een minibus (nog minder kwaliteit dan die van gisteren) naar Ocotepeque gereisd en daarna met een collectivo naar El Poy waar ik de grens overliep. Dit deel duurde ongeveer 4 uur en kostte L110 – 4,50 Euro. Bij de grens heb ik eerst in Honduras uitgestempeld, mijn Lempiras omgewisseld tegen Amerikaanse dollars en daarna de denkbeeldige lijn overgestoken naar El Salvador. Hier geen stempel maar ik kreeg wel te horen dat ik nog maar 10 dagen over heb van mijn 90 dagen CA4 visum (Guatemala, Honduras, El Salvador en Nicaragua). De bussen in El Salvador zijn weer van het type chickenbus en hebben allemaal een nummer. Dus dat is op zich wel makkelijk maar niemand kon me heel duidelijk vertellen welke en vooral tot waar ik deze bus moest nemen. Het bleek uiteindelijk dat ik #119 naar San Salvador nodig had en in Apopa moest overstappen op de #276. Deze 2 ritten duurde bijna 6 uur en kostte me $3,50. Dus voor nog geen 15 Euro heb ik ruim 16 uur bus“plezier” gehad.

Dinsdag 21 augustus

Santa Ana is de tweede stad van El Salvador en ik heb een kamer gehuurd bij een mevrouw thuis. Een soort van homestay dus. Het ontbijt is typisch Salvadoraans maar is eigenlijk gelijk aan het typische ontbijt in Guatemala en Honduras: roerei, frijoles (bonenprutje), gebakken banaan (bakbanaan ofwel platano), fruit en koffie. Na het ontbijt, na een slow start, loop ik richting het centrum dus naar Parque Centraal welke hier Parque Libertad heet. De eerste indruk, kleurrijk maar oud en ook wel vervallen. En net als in Guatemala en Honduras kijken ze hier niet zo nauw met afval. Het wordt gewoon op straat gegooid. Ik zag dat gisteren in de bus ook al. Menig flesje, blikje of zelfs een restant soep werd naar buiten gekieperd. In het park wemelt het van de verkoopstalletjes, grote koelboxen met frisdrank, eettentjes e.d. en om half elf is het ook druk. Ik voel gewoon dat ik hier word nagekeken, ik was dan ook de enige toerist die ik kon ontdekken. Maar de mensen zijn wel heel vriendelijk en behulpzaam. Wat ook nog opvalt hier, is dat niet iedereen klein is. In Guatemala waren ook de mannen klein maar hier voel ik me niet meteen een reus. In Honduras hadden de mensen ook al meer lengte. Rond het park liggen een paar historische gebouwen, o.a. de kathedraal en het theater. De kathedraal is aan de voorkant wit geschilderd maar de zijkanten zijn nog in originele steen. Het theater is in mijn ogen toch wel het pronkstuk van de stad. Zowel van binnen als van buiten en het is ook nog steeds in gebruik. Helaas is er geen voorstelling in de dagen dat ik hier ben. Het is eigenlijk te warm om rond te lopen dus dan maar lunchen, je moet toch iets. Omdat ik zo lang op mijn pizzaatje moet wachten krijg ik een tweede drankje aangeboden (en ik wilde deze net zelf bestellen.) Nog een koffie ergens anders en dan is het wel mooi geweest voor vandaag. Terug naar huis. ’s Avonds komt er weer een lekkere bui over, zelfs de stroom valt voor een paar uur uit.

Woensdag 22 augustus

Ik mag weer! Een hike maken en dit keer staat de vulkaan Santa Ana in Cerro Verde Nationaal Park op het programma. En het leuke is dat een andere gast, een Argentijn, in het huis hetzelfde plan heeft. Ik heb de hele dag Spaans gepraat en aan het einde van de dag verstond ik het allemaal niet meer zo duidelijk, haha. Maar terug naar de hike. Onze host zet ons af bij het busstation waar we bus #248 naar Cerro Verde nemen. Dit is een tocht van bijna anderhalf uur (voor $0,90). De tour start pas om 11 uur en de groep is best groot. De gids kost $1 en voor de verschillende parken moeten we totaal $9 entree betalen. De klim naar de top is niet heel moeilijk, wel steeds stijgen en veel over vulkanisch gesteente dus concentratie blijft wel nodig. En de top heeft weer een paar cadeautjes in petto. Ten eerste de krater zelf met een zwavelhoudend groen meer op de bodem, gelukkig staat de wind gunstig. De wanden van deze krater hebben verschillende kleurschakeringen rood, bruin en zelfs iets van geel. Het tweede cadeautje is Lago de Coatepeque, wat een paar kilometer onder ons ligt maar vanaf deze top heb je het beste zicht erop. Het lukt zelfs om beiden in een panorama te vangen. Terug beneden moeten we nog zo’n 2 uur wachten op de bus terug naar Santa Ana. Maar het alternatief is meeliften in de laadbak van een truck en dat doen we dus. We zitten totaal met zijn 5-en in de truck en hebben echt leuke gesprekken. Zo gastvrij en vriendelijk. We worden gewezen op een pupuseria vlak bij ons huis en die gaan we later ook uit proberen. Een pupusa is een softaco die gevuld is. En dat kan dus met van alles zijn. Erg lekker en het kost weinig. Terug in het huis kletsen we nog wat verder onder het genot van een maté.

Donderdag 23 augustus

Santa Ana is ook een prima uitvalsbasis voor de “Ruta de las Flores”. Over een afstand van zo’n 70 kilometer liggen een aantal dorpen die onder deze route vallen. Het is een van de bekendste bezienswaardigheden hier in El Salvador maar ik was niet heel erg onder de indruk. Waarschijnlijk kwam het omdat het totaal het verkeerde seizoen is, er waren weinig bloemen. De bloemen waar de route zijn naam aan dankt zijn of de bloesem van de koffieplanten en die bloeien in mei of de wilde bloemen die vanaf oktober zichtbaar worden. Niettemin is de omgeving wel heel mooi groen. Vanaf Santa Ana nemen we (Germán de Argentijn en ik) bus #210 naar Ahuachapán en vandaar start de bloemenroute met bus #248. De eerste stop is Ataco, een leuk dorpje met veel muurschilderingen en lekkere koffie. Wel leuk om even rond te struinen maar ook weer niet te lang. Het volgende dorp slaan we over maar in Juayua stappen we weer uit en we zijn precies op tijd in een pupeseria voordat de regen losbarst. Zodra het droog is lopen we naar Los chorros de la calera, watervallen die teven dienst doen als zwembad maar wel met ijskoud water. Terug in Juayua is de bus direct naar Santa Ana net weg maar met een biertje in de hand doden we de tijd in het park. Eenmaal in de bus (#238) komt ook hier de regen er weer met bakken uit maar in Santa Ana is het nog droog, totdat we thuis zijn en dan begint het weer te regenen.

Vrijdag 24 augustus

De bus 210 van gisteren neem ik vandaag nog een keer. Mijn host brengt me naar het busstation welke zo’n 2km verder ligt. Het woord station is trouwens een beetje overdreven hoor. Er staan her en der wat bussen geparkeerd en het is meer een kwestie van de juiste zoeken. Mijn bus komt tussen de marktkramen door aanrijden. Gelukkig is achterin nog precies 1 stoel vrij waar ik kan zitten en ook nog eens fatsoenlijk mijn rugzak kan neerzetten. In Ahuachapán moet ik met bus #264 verder. Terwijl we wachten tot de bus vol is, lopen er tig verkopers door de bus die echt van alles proberen aan te smeren, niet alleen maar eten maar ik zag tandenborstels, medicijnen, hoofddoekjes, kauwgom, groente, fruit en zelfs ijsjes voorbij komen. Deze bus heeft eindbestemming Tacuba en dat is ook waar ik moet zijn. Ik heb geen reservering maar loop op goed geluk naar hostal Mamas y Papas en ik blijk de enige te zijn. Waarom ik naar deze uithoek ben gegaan? Het is de Noord entree voor het Nationale Park El Imposible en daar wil ik natuurlijk hiken. De rest van de dag doe ik niet zo veel, ik lunch bij een pupuseria (3 pupusas voor $0,75), loop even wat door het dorpje en lig in een hangmat om me alvast in te lezen in Costa Rica. En ’s avonds maar weer pupusas gegeten. Voor het geld kan je je geen breuk vallen en bovendien is het erg lekker.

Zaterdag 25 augustus

Parque Nacional El Imposible, zou die echt zo onmogelijk zijn? Het park dankt zijn naam in ieder geval aan vroegere tijden toen de geoogste koffie van de koffieplantages naar de kust moest worden gevoerd. Dit gebeurde via een kloof en het was bijna onmogelijk om de koffie hier door te vervoeren. Gelukkig zijn er nog twee gasten gekomen en een daarvan wil de hike ook maken. Met totaal 3 personen gaan we dus op pad. Het is nog zeker een ruim half uur rijden naar de koffieplantage waar de tour start. Alleen voor de rit daar naar toe is een 4WD al noodzakelijk. De hike zelf is heel divers. We lopen eerst door de koffieplantage en als we eenmaal in het bos zijn worden de paadjes smaller of eigenlijk mag je het geeneens meer een pad noemen. Het is weer klauteren en klimmen en we moeten zelfs nog abseilen om beneden bij de rivier te komen. We hebben bedacht dat de lunchplek beneden bij de waterval is. Dat abseilen vind ik dus echt leuk om te doen. De kloof is heel smal maar ondanks dat ik het al jaren niet meer heb gedaan gaat het best goed. Ik ben wel al goed nat want er loopt water langs de rotsen en ik ga nog al van links naar rechts. Om bij de waterval te komen moeten we paar keer de rivier oversteken. Meestal met schoenen aan maar ook een keer mijn schoenen maar uitgetrokken. De rotsen zijn glad en omdat ik te voorzichtig ben, glij ik ook eerder lijkt wel. Het laatste stukje laten we onze schoenen zelfs staan en klauteren blootvoets over met mos beklede rotsen verder. Ik vind dit leuk! Terug lopen we gedeeltelijk via een andere route en we klimmen zelfs tegen een waterval op. Als de gids het doet lijkt het makkelijk maar ik ben nat als ik boven ben. Het blijf klimmen en klauteren en dan stap ik natuurlijk een keer echt mis en verdwijnt mijn voet onder water. Dan kunnen je schoenen nog zo waterdicht zijn, als het via je enkel binnenstroomt helpt niets meer. En het laatste stukje dat we moeten oversteken, het is niet eens een oversteek maar ik glij uit en val gemeen op een scherpe rot. Gevolg…klein gaatje in mijn scheen. Helaas geen verbanddoos bij de hand maar een inlegkruisje doet zijn werk. En het t-shirt van de gids doet de rest in de vorm van een verband. Totaal zijn we bijna 7 uur aan het lopen geweest en wat was het gaaf! Terug in de hostel ziet mijn wondje er toch wat groter uit en ik denk zelfs dat een hechting nodig is maar ja, geen dokter aanwezig. Gelukkig heeft mijn EHBO tas zwaluwstaartjes en het ziet er naar uit dat ik met 3 stuks het gat gedicht heb. ’s Avonds loop ik met de andere gasten naar de Pupuseria en daarna nog een welverdiend ijsje. We zijn net op tijd terug voordat het onweer en de bijhorende regen losbarst. Gelukkig zijn die buien over het algemeen ’s avonds maar dan wel op volle kracht.

Zondag 26 augustus

Ik ga weer verder want over 2 dagen vlieg ik naar bestemming nr 6 van dit deel Chantal op reis en ik wil nog eigenlijk 1 dagje zon en strand meepikken. De afstanden zijn in kilometers misschien niet zo groot maar in tijd wel. Eerst neem ik de bus terug naar Ahuachapan en die duurt al een uur. Dan gaat er gelukkig een Expressbus naar San Salvador die er maar anderhalf uur over doet en dan met een chickenbus naar El Libertad en de volgende chickenbus naar El Tunco. Ik vertrok om 9 uur en ben om 2 uur op plaats van bestemming. Na een hapje te hebben gegeten roept de zon. Maar het wordt wel zon bij het zwembad. Na en douche loop ik nog even op naar het strand welke hier overigens volledig uit grote kiezels en keien bestaat dus niet geschikt om op te liggen. De zonsondergang is wel mooi en met een biertje in de hand zelfs nog mooier.

Morgen is mijn laatste dagje in El Salvador. Dinsdagochtend vlieg ik door naar Costa Rica. In verband met de veiligheid in Nicaragua heb ik besloten dit land over te slaan en ook niet per bus doorheen te reizen. Ik hoor nu ook andere berichten dat het toch wel te reizen zou zijn maar better safe then sorry.