Volg de dag – week 36

Ik zit nog midden tussen de National Parken in de Verenigde Staten, deze week nog meer ‘Red Canyons’ gezien. Echt in alle kleuren, formen en formaten. En dat je daar goed kunt wandelen, hoeft natuurlijk geen uitleg. Yep, het was weer een mooi weekje.

14 augustus
Hiken in Bryce Canyon NP is zoveel beter dan dat je het park met de auto bezoekt en foto’s neemt vanaf de uitzichtpunten. Okay, dat is ook mooi maar als je wandelt begeef je je tussen al het natuurschoon en kijk je er toch heel anders tegenaan dan dat je van een afstandje moet toekijken. Ik start vandaag dus met een hike, de Fairyland Loop Trail, een route van 13 km en heb echt de mooiste zichten op de vele oranje gekleurde hoodoos. Maar niet alleen deze puntvormige pilaren, er zijn ook zat rotswanden en andere uitgesleten gesteente. Er is zelfs een Towerbridge en inderdaad lijkt deze op de bekende brug in Londen. Ik had vanmorgen bij de bakker al een paar bagels gekocht en dat wordt mijn lunch vandaag. Na de lunch verlaat ik Bryce en ga op weg richting Zion NP, het volgende Nationale Park op mijn lijstje. Ik heb al van veel mensen gehoord dat ze Zion mooier vinden dan Bryce dus ik ben benieuwd. De weg er naartoe vind ik al mooi, het begint al veel groener te worden. Helaas ook wel veel dode herten gezien. Ik kom Zion binnen via de Oost ingang (route9) en zodra ik de entree ben gepasseerd doemen de immense rotsformaties links en rechts op. En het is een totaal ander park dan Bryce. Het zijn vooral gigantische rotswanden en meer roodbruin van kleur, robuuster, ruiger. Deze weg, ook weer een scenic route is wel heel mooi en deze mag je zelf rijden. Ik stop bij het informatiecentrum om alvast naar hikes voor morgen te informeren maar rij daarna meteen door naar Hurricane, nog zo’n 45 minuten rijden, waar ik een Airbnb heb geboekt. En dit is weer een lootje uit de loterij. De casita is hartstikke nieuw en ik ben pas de tweede gast die er verblijft maar menig hotel kan nog iets leren van dit verblijf. De kamer is prachtig ingericht (western style) met zeer luxe badkamer, een kitchenette en tafel en ik heb zelfs een eigen patio. Bovendien staan er allerlei dingen in de koelkast die ik mag gebruiken. Gastvrijheid een 10!

15 augustus
En dan slaap ik ook nog eens heel erg lekker. Beetje jammer dat de bouwvakkers om 6 uur al beginnen op het perceel naast me maar aan de andere kant, ik word tegenwoordig toch rond die tijd wakker dus zo erg is het nu ook weer niet. Om 8 uur vertrek ik richting Zion maar het is toch al 10 uur voordat ik kan beginnen met lopen. Dit komt omdat ik de auto moet parkeren bij het informatiecentrum en vanaf daar met een shuttlebus verder het park in moet. En dat ritje duurt dus ook nog 30 minuten maar het is allemaal wel prima geregeld. Ik klim vandaag naar Observation Point, ook weer 13 km en er staat 6 uur voor maar ik heb goede hoop om dit sneller te doen. De route is uiteindelijk 2 uur klimmen (655 hoogtemeters) en in iets minder tijd moet je datzelfde stuk ook weer naar beneden. Maar wat een mooie tocht. Niet alleen het uitzicht vanaf de top van de berg is mooi, ook de hele klim er naar toe. Prachtig die rotswanden in allerlei kleuren en motieven. Je loopt een stukje door een kloof, soms is het beton waar je over loopt en dan weer stenen en rotsen maar het is wel goed te doen. Het is zwaar bewolkt maar om te lopen is dat wel fijn (ook al is het 30 graden) als de zon eenmaal doorkomt wordt het echt warm. Gelukkig ben ik dan al weer aan de terugtocht begonnen. Die shuttle rijdt zo frequent dat ik maar een paar minuutjes hoef te wachten en ik stap onderweg nog een keer uit om een koffie te kopen maar kan een volgende shuttle gewoon weer instappen. Terug in mijn casita is het weer tijd om een wasje te draaien. Ik eet, net als gisteren, weer samen met mijn hosts maar heb wel mijn eigen eten bereid. En daarna gaan we nog een blokje om en laat ze mij deze nieuwe wijk zien met allemaal schitterende huizen. De meeste hebben zelfs een aparte garage voor hun RV (RV = recreational vehicle – die grote trailers/campervans dus?).

16 augustus
Even een dagje rust. Ik heb er wel over getwijfeld om weer naar Zion te rijden. Ik wilde eigenlijk de Emerald Pool Trail nog wel zien maar voor die wandeling van 5km zou ik dus bijna 2 uur in de auto zitten en omdat ik toch ook wel het een en ander moet uitzoeken en uitwerken blijf ik lekker op mijn patio in de schaduw zitten. ’s Middag rij ik nog wel even naar het Sand Hollow State Park, hier net om de hoek om een paar uurtjes op het strand te liggen. Strand is hier dus rood zand maar wel met uitzicht op de bergen. En dan lukt het mij ook nog om mijn e-reader te mollen dus voorlopig kan ik geen boeken meer lezen. Mijn e-reader lag op mijn handdoek opengeslagen en ik leunde met mijn elleboog op het scherm. Het scherm is niet gebarsten maar intern kan ik wel barsten zien dus een deel van de pagina bladert nog door en het andere deel blijft staan op mijn laatst gelezen pagina. Een beetje moeilijk lezen zo……. Maar eens uitzoeken of dit onder garantie valt en hoe te fixen.

17 augustus
Tijd om weer verder te reizen maar toch wel met een soort dubbel gevoel. Dit was echt een super adres om te verblijven. Als iemand ooit accommodatie in de buurt van Zion NP zoekt, ik kan Happy Trails Casita in Hurricane van harte aanbevelen. Na een korte koffiestop, natuurlijk ?, volg ik de 59 richting Kanab – deze weg gaat al een stukje via Arizona en komt net voor Kanab weer terug in Utah. In Kanab ga ik langs het informatiecentrum want ik wil graag naar The Wave en heb gelezen dat je daar een permit voor nodig hebt. Helaas gaat The Wave aan mij voorbij. Ze geven per dag 20 permits uit, 10 stuks kunnen vanaf 4 maanden vooraf online worden gereserveerd en de overige 10 worden verloot. Daarvoor moet je de dag ervoor een formulier invullen en dan maar duimen dat je op de dag zelf ingeloot wordt. Nu schijnt de Canyon ook heel klein te zijn dus als er meer dan 20 personen rondlopen is het zeker niet meer fotogeniek. Maar er zijn in dit gebied nog wel andere interessante trails te lopen o.a. door heel smalle doorgangen tussen twee rotsen. Die wil ik dus gaan doen maar ze geven de afslag zo slecht aan dat ik er al voorbij ben voor ik er erg in heb en het dan ook maar laat voor wat het is. Dan maar meteen door naar Page waar ik vannacht kan slapen op een bank (ok, het is gewoon een bed maar ik ga weer couch surfen). Net voor Page zijn er mooie uitzichten op Lake Powell dus even een fotostop en daarna rij ik meteen door naar Antelope Canyon (net buiten Page). Deze kan je alleen bezoeken met een tour en ik heb natuurlijk niet vooraf gereserveerd maar kan toch nog mee met een tour die officieel over een uurtje begint, officieel want er is een wachttijd van minimaal een uur. Overigens hanteert Arizona weer een andere tijdzone of eigenlijk is het dezelfde maar Arizona heeft geen zomertijd en daarom is het tijdsverschil met NL nu weer 9 uur. En die tour door Antelope Canyon is zo bijzonder. Het is echt super druk want er zijn 2 bedrijven die mogen gidsen en je loopt echt in file door de canyon maar wat is dit gaaf. Wow in dubbel kwadraat. Iedereen maakt hier mooie foto’s en wat zo fijn is, de gids stelt zowel mijn camera als telefoon in voor de beste belichting. Hoef ik niet echt meer na te denken en het klopt – ik heb de gaafste foto’s. Je wandelt (of schuifelt) een uur tussen deze uitgesleten kloof door en om het makkelijk te maken zijn er inmiddels trappen aangebracht. En dan is het tijd om me te installeren bij mijn couch surf host maar ik heb het rijk alleen. Hij is brandweerman en momenteel op 72 uur dienst maar heeft er geen enkel probleem mee dat ik in zijn huis verblijf. Hoe gastvrij kan je zijn. Via de couch surf app heb ik al instructies gekregen waar ik de sleutel kan vinden zodat ik mezelf kan binnenlaten. Jammer dat hij er zelf niet is, nu moet ik nog tegen mezelf praten ?….

18 augustus
Ik heb toch maar gewacht op mijn host voordat ik weer verder ging. Gelukkig kwam hij om iets na achten al thuis en hebben we nog een uurtje zitten kletsen bij het beloofde kopje koffie. Daarna was mijn eerste stop het bekende bochtje in de Colorado Rivier, ook wel bekend als Horse Shoe Bend. Dit ligt maar een paar mijl buiten Page maar omdat ik uiteindelijk pas laat vertrok was het bijna volle bak op de parkeerplaats. Ik was weer niet de enige die deze attractie wilde bekijken…. Het was mooi hoor maar ook niet meer dan dat en vooral heel druk met toeristen. Dus snel door richting de Grand Canyon. Ik kom binnen via de Oost ingang en krijg meteen de eerste uitzichten op de bekende kloof. En later op de dag zie ik het nog veel beter als ik van Bright Angel naar Pima Point loop over de rim voor de zonsondergang. Een kleine 2 uur lopen maar echt prachtige uitzichten. De zonsondergang is aardig, ik zal wel te verwend zijn inmiddels. Ook hier in de Grand Canyon rijden er weer shuttles dus de auto moet je op de parkeerplaats achterlaten. Als ik terug naar Tusayan rij, loopt er rustig een elk over de weg. Het is me gelukt om een motel te boeken in deze plaats, slechts op 20 minuten rijden van het parkcentrum.

19 augustus
Vroeg op is ook vroeg in de benen. Om half acht daal ik al af in de Grand Canyon voor een hike naar Cedar Ridge. Op zicht is het maar 2,5 km maar wel heel veel hoogtemeters dus ik ga niet helemaal naar de rivier. Dit is trouwens ook niet mogelijk om op 1 dag te doen. Zeker niet met deze temperatuur. Zo vroeg is het lekker fris (maar 10 graden) maar de temperatuur loopt gauw op en uiteindelijk wordt het in de kloof ruim 30 graden. In de kloof is het trouwens warmer dan boven op de rim. Uiteindelijk valt de tocht heel erg mee hoewel het terug naar boven (geen optie maar een must) wel al peentjes zweten was. En dan was ik blij dat ik vroeg ben gestart, de heenweg heb ik bijna geheel in de schaduw kunnen lopen . De uitzichten waren het weer meer dan aard. En net als in Bryce Canyon is het zicht zoveel beter als je onder de Rim loopt. Weer veel wow-momentjes. Terug bij het visitorcentrum neem ik een bagel en een kopje koffie en krijg gezelschap van 2 mannen uit Michigan. Blijkt er 1 een Nederlandse vader te hebben, zijn Nederlands was roestig maar met het plat Zeeuws was niets mee, heerlijk! Ik had al gedacht een Zeeuwse tongval te horen toen hij ‘Jammer hoor’ zei. Het is al bijna middag als ik vertrek richting Las Vegas, toch weer 280 mijl en ruim 4,5 uur rijden en dan heb ik de lunchstop niet in tijd meegerekend. Mijn lunch was trouwens bij Delgadillos Snowcap aan de beruchte Route 66. Kan ik toch zeggen dat ik een stukje deze historische weg heb gereden, al is het maar een mijl. Erg leuk trouwens om in Seligman te stoppen en dit wist ik niet vooraf, ik wilde gewoon eten. Ook hier in Vegas is het gelukt om een couch surf adres te vinden en weer een prima slaapplaats. Ik heb alleen geen zin meer om vanavond nog naar de Strip te gaan. Ook niet om alleen daar rond te lopen tussen al die 25000 anderen die hier op zaterdagavond zijn. Ik ga morgenochtend wel.

20 augustus
Het wordt een lang dagje en die begint bij de Strip. Een voordeel om de bekendste boulevard van Vegas op zondag om 9 uur te bezoeken is toch wel dat het helemaal niet druk is. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Las Vegas en dan met name de Strip is echt over de top. De bekende hotels cq. casino’s zijn echt gigantisch groot en dan helemaal in stijl ingericht. Zo waan je je in hotel Venetia ook echt in Venetië, inclusief gondels en zingende gondeliers. Ik loop een uurtje rond en vertrek dan richting Death Valley NP, ook weer ruim twee en een half uur rijden en de temperatuur loopt stiekem op tot tegen de 40 graden. In het park tikt de thermometer zelfs 1 keer de 43 graden aan. En je snapt, ik ben wel goed maar niet gek, bij deze temperatuur ga ik echt niet lopen. Bovendien heb ik er vandaag ook helemaal geen tijd voor. Een paar fotostops, dat moet voldoende zijn voor vandaag. Ja, het is echt heel kaal en dor en toch heeft het wel iets – mooie glooiingen en de Sand Dunes hebben prachtig lichtinval – maar verder zijn het wel ellenlange saaie wegen om alleen te rijden. Het park zelf kost mij ook zo’n 2 uur om rond te reizen en daarna nog zo’n 4 uur richting Bakersfield, totaal toch weer 350 mijl afgelegd vandaag. In Bakersfield heb ik weer een motel geboekt en eindelijk zijn het eens aangename prijzen. En ik heb een heel grote kamer met werkende wifi, wat wil een mens nog meer.

Nog 1 weekje en dan zit mijn roadtrip langs de Nationale Parken erop. Vanaf morgen ga ik weer meer richting de bossen en het groen. En ik verheug me er stiekem toch wel weer op. Die Red Canyons waren prachtig maar groen is toch meer mijn kleur.