Volg de dag – week 38

En het is een touch down in Alaska. I am so excited….
Een soort van droom die uitkomt maar met mijn voorbereiding (lees: geen) is het toch echt heel moeilijk om te kiezen wat ik dan echt moet gaan zien hier. Wat mag niet ontbreken op mijn must visit lijstje en de conclusie: dat gaat niet lukken in 1 week om alles te zien. We gaan het beleven.

28 augustus
Toch een beetje een ongemakkelijke situatie. Ik heb weer voor 2 nachten een couchsurf adres gevonden en gisteren heeft Rosalie mij zelfs van de luchthaven opgehaald en ik landde pas na 11 uur ’s avonds. Bij haar thuis hebben we nog wat gekletst maar om half een ging het licht toch echt uit. Niet alleen bij mij maar ook bij haar. Vanmorgen was ik uiteraard op tijd wakker maar had het huis lange tijd alleen. Het is een heel erg volgestouwde woning (en dan bedoel ik ook echt heel vol) en ik moest vooral doen of ik thuis was maar ga maar eens in de kasten op zoek naar eten. Gelukkig kwam haar oudste zoon (van 19) even vlug door de keuken gerend en daarna was het ik en haar zoontje van 4. Maar geen Rosalie en om 11 uur wilde ik toch echt wel vertrekken. En toen ik om half 12 op het punt stond een Uber te bellen kwam ze uit bed en heeft me alsnog in de stad afgezet. Ik moet toch echt achter informatie aan en een en ander gaan boeken. En dat is gelukt maar het kostte aardig wat kruim, lees de hele middag. Positief punt is dat ik voor de komende 5 dagen 2 reisgenootjes heb, uit Italië en bijna van mijn leeftijd. Wij kwamen elkaar tegen bij een reisbureautje en het klikte en tijdens de lunch in het HardRock cafe hebben we de plannen concreet gemaakt maar dat was dus echt een uitzoekklusje en websites die niet meewerkte (errors). Maar het is gelukt en dat hebben we gevierd met een witbier (en zo stond het ook op de kaart). Ik heb maar een Uber teruggenomen naar huis en gelukkig was de oudste zoon thuis. Rosalia had ik om half 11 nog niet gezien….

29 augustus
Rosalia is dus helemaal niet meer thuis gekomen maar gelukkig was haar zoon wel thuis en hij heeft mij zelfs afgezet bij het autoverhuurbedrijf. Onze auto voor de komende dagen is een Saturnus Vue, nog nooit van dit merk gehoord maar het is een middenklasse SUV. Ons reisdoel vandaag is Denali NP, ruim 220 mijl en er staat 4,5 uur voor maar met de nodige stops arriveren wij zo’n 6 uur later bij Crow’s Nest in Denali. Eindelijk een kamer gevonden welke eens dicht bij het Nationale Park ligt. Okay, het kost dan ook wel een vermogen en ik had dit alleen nooit kunnen (lees willen) betalen maar nu we met 3 zijn is het acceptabel en het is tenslotte Alaska dus de prijzen zijn sowieso hoog. De kamer is cabin-stijl met 2 bedden, een zitje en kleine badkamer en een prachtig uitzicht over de heuvels in het Nationale Park. We dumpen onze tassen en rijden naar het Nationale Park om voor morgen de bus het park in te reserveren. Het park, of het deel dat toegankelijk is, bestaat uit een bijna 100 mijl lange weg en deze is, vanaf mijl 15, niet toegankelijk met eigen vervoer. De eerste bussen zitten al vol maar de bus van 10 uur heeft nog plaats dus dat wordt de onze. En dan is het tijd voor een biertje en vandaar gaan we meteen maar door naar het diner. De herfst begint vroeg in Alaska. De rit gaf ons al prachtige uitzichten op de verkleurende bomen en struiken maar daarbij ook de dreigende wolken en grauwe lucht. De temperatuur is trouwens ook al echt herfstachtig. Wel even wennen na die hitte van de afgelopen weken.

30 augustus
Met zijn allen in de tourbus maar weinig comfort en een dwarsbalk in de ruit, precies op ooghoogte wat het nog minder comfortabel maakt. De bus is van het type schoolbus, je weet wel van die gele bussen, alleen deze is groen. We hebben een zogenaamde shuttlebus geboekt en dat houdt in dat de chauffeur eigenlijk alleen maar rijdt en niet veel vertelt maar gelukkig houdt onze Bar wel van een praatje en zit ze bovendien al 17 jaar op de bus dus ze weet ook best het een en ander. We hopen vandaag wild (met name beren) te zien maar weer lijkt het of het ons niet gegund is. De rit is prachtig, al die kleuren geel, oranje en rood maar op een paar dall sheep (berggeiten) na, is het erg rustig waar het de wilde dieren betreft. Als wij bij mijl 66 zijn, tevens ons eindpunt voor vandaag, gaan we voor een korte hike naar de rivier en hier zien we onze eerste moose. Het is een vrouwtje maar ze staat midden tussen de bosjes dus echt goed zien we haar niet. Om weer terug naar de ingang van het park te gaan moeten we ons op een standby lijst plaatsen voor de eerst beschikbare bus. De eerste 2 bussen zitten vol en pas een uur later kunnen we mee. Inmiddels is het al bijna 5 uur en voordeel is dat laat in de middag de dieren weer wat actiever worden. We zien op de terugweg een paar grizzly beren maar allemaal zover weg dat ik ze niet goed op beeld krijg. Gelukkig zijn er zat medereizigers met verrekijker dus kan ik ze zelf wel goed zien maar heb dus geen bewijs. Tip: als je naar Alaska reist, vergeet vooral je verrekijker niet! Totaal hebben we 5 beren gespot, 2 elanden (moose), enkele caribou (edelherten) en een uil. En het landschap is adembenemend, zo mooi! Zeker nu in de herfst.

31 augustus
We zijn eigenlijk te laat weg voor wat we vandaag allemaal willen doen en dat is vooral reizen, terug richting Anchorage en het liefste alvast wat verder naar het Zuiden rijden. We rijden eerst 11 mijl naar het Noorden, naar Healy om daar de bus van ‘Into the Wild’ te bezichtigen. Dit is niet de echte bus maar het exemplaar dat in de film is gebruikt. De echte bevindt zich nog steeds op de Stampede trail en dit is een gevaarlijke tocht (je moet namelijk 2x een rivier doorwaden) en is bovendien niet uitgepijld ofzo en kost een paar dagen. Die hebben we niet dus dit alternatief is prima voor ons. Toch wel indrukwekkend om het verhaal te lezen en de foto’s te zien. Daarna is het tijd voor ontbijt in Cantwell (40 mijl naar het Zuiden) en van daar volgen we de Denali Highway. Het is een onverharde weg met max. 50mijl/uur maar veel harder wil en kan je ook echt niet. Maar wat een prachtige tocht, wow! Het kost ons 3,5 uur om de 130 mijl af te leggen, uiteraard toch weer verkeken op de reistijd. Vanaf het einde van deze Denali highway is het toch zeker wel 5 uur rijden tot Anchorage. Om een lang verhaal kort te maken, we zijn in Palmer gestopt voor een pizza en om een overnachting te boeken en uiteindelijk waren we om 22.30 uur bij onze condo in Girdwood. Een heel lange dag en we zijn echt moe maar het is toch al ruim na middernacht voordat we echt gaan slapen.

1 september
En als je dan zo laat in bed ligt is het ook moeilijk om uit bed te komen dus weer een late start. Het is al 11 uur ofzo als we gaan ontbijten bij een cafeetje op loopafstand. We weten eigenlijk niet zo goed wat we willen gaan doen en wat we nog moeten zien dus we moeten op zoek naar een informatiebureau en de dichtstbijzijnde is of in Anchorage of in Seward. Het wordt richting Steward maar dan blijkt er ook een informatiecentrum dichterbij aan de highway te liggen. Dus daar stoppen we en boeken een cruise door Kenai Fjords NP (vanaf Seward) en voor de Italiaanse meiden de bus terug naar Anchorage – ik heb een dagen extra en hou de auto – en ik word op een wachtlijst geplaatst voor een berenexcursie (vliegtuig naar Lake Clark NP om daar beren te spotten). Nu maar duimen dat dit akkoord komt. Omdat we nu niet meer helemaal naar Seward hoeven te reizen kiezen we voor een bezoek aan Whittier. Dit kleine visserplaatsje is alleen te bereiken middels een 2,5 mijl lange tunnel. Maar bijzonder is dat deze tunnel maar 1-baans is en gebruikt wordt door zowel trein als auto’s. We moeten dus even wachten voordat we aan de beurt zijn en de tunnel in mogen. In Whittier zelf is echt niets te beleven. Het is vooral een vertrekpunt voor cruises langs de fjorden en een jachthaven. Gelukkig zijn er een paar cafeetjes, tijd voor een kopje koffie en dan gaan we maar weer terug. Er zijn wel enkele gletsjers vlak voor de tunnel en er zijn ook een paar trails maar het regent en het is koud dus besluiten we die te laten voor wat ze zijn en rijden we meteen terug naar Girdwood waar we vanavond zelf koken en ik weer een wasje draai.

2 september
Vandaag rijden we dus wel naar Seward waar we een cruise gaan maken langs de fjorden van Kenai Fjords NP en het weer lijkt mee te werken. Er is zelfs een heel klein beetje blauwe lucht te zien. Ik koop voor de zekerheid nog wel een medicijn tegen zeeziekte want ik en boten zijn nu eenmaal geen vrienden. De cruise is vooral een tocht om dieren te spotten en gletsjers te zien en beiden krijgen we volop te zien. Aan het einde van de dag is de score, wat wild life betreft: 1 humpback whale, enkele orca’s, een paar otters, een bald eagle en horned puffins. Helaas was ik vaak weer te laat om foto’s te nemen. In de Alaska Golf was het trouwens best een stevig windje met bijhorende golven maar de pilletjes hebben gewerkt. Op het moment dat we de Orca’s zagen was het zo koud door de regen en de wind dat je het gewoon niet lang uithield buiten. Maar ik heb een baby orca zien springen en ook een staart gezien die ze op het water sloegen. Echt supervet om te zien. En dan die gletsjers…wow! Vooral de Holgate gletsjer hebben we van redelijk dichtbij gezien. Terug in Seward hebben de meiden de bus terug naar Anchorage gepakt en ben ik naar mijn guest house gereden en dat was een verrassing. Ik heb gewoon een appartement geboekt, even lekker alle ruimte.

3 september
Jaaaa, ik ga weer hiken en ik heb er echt zin in. De laatste week te weinig kilometers gemaakt maar dat ga ik vandaag inhalen. Niet zo zeer de afstand als wel de tijd. Ik loop de Harding Icefield trail en echt, dat is een aanrader, zo divers. Hij staat te boek als zwaar en dat is vooral om dat je over 4 mijl ruim 1000 meter stijgt. Heen is het alleen klimmen en terug dus dalen… We beginnen in het bos maar de begroeiing wordt steeds lager totdat we zelfs boven de boomgrens zijn en er bijna helemaal geen begroeiing meer is maar wel steeds met uitzicht op de Exit gletsjer. Toen we net gestart waren werden de eerste lagen kleding al uitgedaan en liep ik alleen in een t-shirt maar hoe hoger we komen gaan er toch weer meer laagjes aan en bijna boven is het gewoon ronduit koud, het voelt als rond het vriespunt. Maar aan het einde van de route heb je echt alleen maar een ijsvlakte voor je met (vers) besneeuwde bergtoppen en een heel donkere lucht – mooi!!! Het is heel even genieten van deze kleine cadeautjes maar dan snel weer terug naar beneden en proberen weer warm te worden, gelukkig gaat dat redelijk snel maar ik hou mijn laagjes wel lekker aan. Toch, inclusief pauzes, 7 uur over deze tocht gedaan maar zo de moeite waard. De avond blijf ik lekker in mijn appartement. Ik heb geen bericht meer gehad voor de berenexcursie dus eens gaan bedenken wat ik morgen nog kan doen. Ik heb de hele dag, moet omstreeks 22 uur de auto pas inleveren maar wil niet te veel inspanning hebben gedurende de dag want ik kan niet meer douchen…..

En verd
Morgennacht vlieg ik verder, eerst weer naar Seattle en met 7 uur wachten door naar Vancouver (op dat ticket dat ik in Samoa moest kopen omdat ik anders niet mee op de vlucht naar Hawaii mocht ?). En dan is het hoofdstuk Amerika ook al weer uit. Maar ik heb veel zin in Canada. Mocht iemand nog zin en tijd hebben, vanaf ca. 15 september wil ik 2 weekjes langs de Nationale Parken in Alberta en British Colombia reizen. Een reisgenoot is altijd welkom.