Deze week begon ik op Lombok en in plaats dat ik terug vloog naar Bali werd het de ferry omdat het vliegveld van Lombok was gesloten vanwege de uitbarsting van de vulkaan Agung op Bali. De plannen werden weer eens gewijzigd.
27 november
De hiking boots mogen weer aan en ik had ze hard nodig. Ik ben op een 2 daagse trek naar de Rinjani, een vulkaan op Lombok waarvan de top op ruim 3700 meter ligt maar ik ga maar tot de kraterrand ergens op 2600 meter. Ik had ook naar de top gekund maar vond het niet verantwoord om dit in 2 dagen te doen. Ik moet toch een klein beetje op dit oud lijf letten en 3 dagen tijd had ik niet. Ik heb vannacht al in Senaru overnacht en dat was heel erg eenvoudig met nadruk op heel erg. Maar goed, ik heb redelijk geslapen, maar wel in mijn eigen lakenzak. En dan ’s ochtends bij het aantrekken van de schoenen merken dat deze vol met grote mieren zitten. Hygiëne was ver te zoeken. Vanaf Senaru zitten we nog een uurtje achter in de laadbak van een truck voordat we bij het startpunt van de tocht zijn. Ons groepje bestaat uit 8 deelnemers (waarvan een Colombiaanse en ik twee dagen lopen en de anderen gaan voor de 3 daagse tocht), een gids en 4 dragers. Die dragers nemen dus al het eten, de tenten e.d. mee naar boven. En dat gewoon op hun slippertjes. Snap er niets van – ik heb op mijn bergschoenen al grote moeite en dan heb ik ook nog eens wandelstokken vast. De dragers zeulen een halterstang maar dan van bamboe met 2 manden aan beide uiteinden op een schouder, een gewicht van toch minimaal 25 kilo. Na 2 uur klimmen hebben we al lunchpauze en de lunch wordt vers bereid, door de dragers, maar duurt mij iets te lang. Na 2 uur lopen we weer verder en gaat het nog enigszins begaanbare pad over in een steile klim over boomwortels, keien en rotsen. Tot overmaat van ramp begint het ook nog te regenen. Of ik bedoel: het begint te hozen en dit lijkt niet op te houden. Ik ben helemaal doorweekt. Alles wat waterproof zou moeten zijn, blijkt dit in de praktijk dus niet te zijn. Mijn regenjas niet, mijn bergschoenen zijn doorweekt en ook de regenhoes voor mijn rugzak kan deze hoeveelheid water niet aan. Helaas had ik mijn telefoon in mijn jaszak gestopt met het gevolg dat ie overleden is. Hopelijk is het een schijndood en krijg ik hem nog aan de praat…. Boven moeten we nog wachten op de dragers met de tenten. En dan omkleden en de tent induiken. Nu is die precies voor 2 personen maar niet echt voor 2 personen en bagage. Dus een beetje (heel erg) behelpen met al dat natte spul.
28 november
Om 2 uur (nacht dus) vertrekken de anderen al naar de summit. Zij gaan dus in het pikkedonker die berg op om op de top de zon te zien opkomen. Ik kan blijven liggen maar echt slapen is er niet bij. Men loopt continu vlak langs te tent, om half 5 worden de dragers al wakker en alle andere geluiden. Om half 7 kom ik er toch maar uit en heb ook een mooi uitzicht over het kratermeer. De groep is om 9 uur pas terug van de trip en na een snel ontbijt beginnen we aan de tocht naar beneden. Dit is dezelfde route als gisteren maar omdat het zo geregend heeft is het best een linke onderneming. Bovendien moeten we het zonder gids doen. Er was maar 1 gids voor onze gehele groep en die blijft bij de 3 daagse groep. Wij krijgen een drager mee maar die spreekt helemaal geen Engels. Gelukkig is deze wel heel aardig maar het blijft onverantwoord. We proberen dit later duidelijk te maken maar men geeft niet echt thuis. De tocht is zwaar en ik ben zo blij dat ik niet mee naar de top ben geweest, dan had ik mijn benen denk ik niet meer gevoeld…. We lopen met 2 korte pauzes (helaas geen lunchpauze) meteen door naar het beginpunt en zijn toch 5 uur onderweg. En dat voor een afstand van volgens mij 7,5 of 9,7 kilometer. Helaas het laatste uur toch weer die regen. Ben er zo klaar mee.
De tocht was voor mij toch enigszins teleurstellend. Dit komt uiteraard door het weer maar zeker ook door onze gids, die niet professioneel en zeker niet vriendelijk was en andere zaken die niet goed geregeld waren. En het ergste is dat ze het niet oplossen maar je van het kastje naar de muur sturen en niet eerlijk zijn. Terug in Senaru stappen we meteen in de auto voor de reis naar Kuta, in het zuiden van Lombok. Even 2 dagen uitrusten voordat ik weer terug ga naar Bali.
29 november
Spierpijn en niet zo een beetje ook. Ik had ook niet anders verwacht. Het eerste wat ik vandaag doe is mijn was wegbrengen. Bijna al mijn kleren die ik mee heb moeten er aan geloven, zeker na deze 2 daagse tocht. De vulkaan op Bali houdt mij de hele verdere morgen bezig. De luchthaven van Bali is al 2 dagen dicht. Lombok airport is inmiddels wel open maar ja, als ik niet kan landen in Denpasar hoef ik ook niet te vertrekken. Hopelijk is ie morgen weer open want het is de bedoeling dat ik morgen weer naar Bali vertrek. We wachten het maar af, meer kan ik toch niet doen.
30 november
Bali airport is gisterenmiddag weer open gegaan dus het ziet er naar uit dat ik toch kan vliegen. Volgens internet vertrekt mijn vlucht gewoon op tijd dus ik laat mij naar het vliegveld brengen. Inchecken gaat heel vlot maar moet nog wel even overbagage betalen. Hiervoor moet ik naar een kassière, dus niets niet met creditcard bij de balie zelf. Zodra dat gedaan is, krijg ik mijn reçu voor de bagage en ga ik door de douane. Ik zit lekker rustig een boekje te lezen bij een kopje koffie als ik toch enige commotie ontwaar. Maar eens zien wat er aan de hand is. Het mag niet zo zijn dat ik vandaag vlieg. Lombok airport wordt weer gesloten. De wind is gedraaid en de aswolk van Agung komt nu richting hier. Balen, had die wolk niet een uurtje kunnen wachten? Maar wat nu? Vanuit het personeel van de luchtvaartmaatschappij hoef ik geen enkele informatie te verwachten. Zij regelen geen alternatief vervoer of wat dan ook. Ik kan eventueel wel mijn geld voor het ticket terugkrijgen (maar slechts 90% – want het is overmacht????) maar daarvoor moet ik in een heel lange rij aansluiten bij die zelfde kassière waar ik mijn overbagage betaalde en dat schiet niet op. Dit duurt mij te lang. Ik geloof die 35 Euro wel en probeer het later wel online. Met een andere gestrande Nederlandse besluiten we om samen met de ferry te reizen. Dus taxi naar Lembar, ferry naar Padangbai en daar weer een shuttle naar Ubud. Totaal kost dit grapje me Rp 205.000 dus zo’n 17 Euro (lachertje he?). Ach, met een halve dag vertraging ben ik toch weer op Bali beland. Voor deze laatste dagen slaap ik lekker luxe in een 4 sterren hotel in Balinese stijl. Je moet jezelf een beetje kietelen, toch?
1 december
Het hotel serveert een prima ontbijtje. Eindelijk iets meer keuze dan een pannenkoek of toast met ei. Niet dat dit niet okay was, maar ik wil gewoon wel eens wat anders en ik kies voor bubur ayam. Een soort havermout van rijst met kip en ei en ik vind het lekker. De ochtend blijf ik lekker op mijn balkonnetje om wat te schrijven en de website te updaten en ’s middags loop ik na de lunch wat rond in het centrum. Wat een groot verschil met 3 weken geleden, zo rustig dat het nu is. Uiteraard het gevolg van de uitbarsting van de Agung – de toeristen mijden Ubud massaal. Maar dat ze mij dan proberen meer te laten betalen is natuurlijk niet aardig….haha. Wat ik nog niet heb gedaan op Bali is een heuse Balinese massage dus die staat ook voor vandaag op het programma en dat kan ik iedereen aanraden! Ik heb misschien wel iets meer betaald maar het zag er super netjes en verzorgd uit. De massagesalon is onderdeel van het hotel waar ik verblijf. Mocht iemand de naam willen weten, let me know. Ik probeerde vanavond nog een tour te boeken voor morgen (richting Noord Bali) maar helaas, ben ik de enige die op die tour mee wilde en dus gaat ie niet door. Morgen nieuwe ronden, nieuwe kansen en maar duimen dat deze tour wel op zondag door kan gaan.
2 december
In de Lonely Planet staat een hike van zo’n 6,5 kilometer hier in de omgeving van Ubud. Helaas is mijn LP, ook al heb ik de laatste versie van 2017, niet echt up to date. De tocht die ze beschrijven is eigenlijk al 3 jaar niet meer mogelijk vanwege enkele landverschuivingen en staan er inmiddels ook wat (gesloten) poortjes. Eigenlijk als ik net op het punt sta om dat interessantste stukje te gaan lopen en de weg vraag, hoor ik dat dus. Maar een geluk dat die meneer ook gids is en mij wil gidsen. Na even onderhandelen komen we een tarief overeen en deze meneer was zijn geld waard. Zonder hem had ik de weg nooit gevonden en bovendien geeft hij ook veel interessante informatie. We liepen dwars over de rijstvelden terug. Dat werken op de rijstvelden ziet er zo ontzettend zwaar uit. En bijna alles nog met het handje. De rest van de middag doe ik eigenlijk niet zo veel. Boekje lezen en een beetje slapen. Ik heb het blijkbaar nodig 😊.
3 december
Helaas is het niet meer gelukt om een tocht te boeken. Het toerisme ligt momenteel helemaal op zijn gat dus er was niemand anders die geboekt had. En ik ben nog niet zo belangrijk dat de tour voor 1 persoon doorging. Dus dan nog maar paar uurtjes zon meepikken aan het zwembad, lunchen en kopje koffie drinken. Vandaag is alweer mijn laatste dag op Bali. Morgen vlieg ik terug, net alvast ingecheckt en nu maar duimen dat ik ook echt kan vertrekken. Voor vandaag had China Airlines de vluchten geannuleerd maar de voorgaande dagen vlogen ze wel gewoon. Het blijft spannend 😊.
Ik vrees trouwens dat mijn telefoon echt overleden is. Tot op heden heeft de rijst nog niet gewerkt…
Tot in Nederland!
Jeetje, wat een verhaal…