Volg de dag – week 9

De versnelde route van het Noorder naar het Zuider eiland…
En de Alpine Pacific Triangel

4 februari
Na onze korte roadtrip naar Coromandel ruilen we vandaag de auto om voor een minivan. We hebben een goede deal gevonden – een relocation. Een relocation houdt in dat een voertuig naar de oorspronkelijke verhuurlocatie teruggebracht moet worden maar daar krijg je maar een paar dagen voor. Het goede nieuws is, dat dit mogelijk is voor $1 per dag. Dus wij moeten de campervan in 5 dagen van Auckland naar Christchurch brengen. Zelfs de ferry oversteek tussen Noord en Zuid wordt betaald (voor camper + chauffeur) en we krijgen ook nog benzinegeld. Goede deal, toch?  Uiteraard komen er nog wel wat extra kosten bij, zoals verzekeringen e.d. maar voor nog geen $250 totaal kunnen we vertrekken. En dan zien we de camper….en is het geen leuke minivan maar een lange bus (7.10meter) en daar mag ik dan in rijden. Voel me best stoer dat ik er zo in weg rij en dan ook nog aan de goede kant van de weg – lees: links. Rijden in NZ is niet moeilijk, veelal 2-baans maar het is geen NL dus rustig op de weg. En de omgeving lijkt met iedere kilometer wel te veranderen. We zien heuvels, uitgestrekte velden, rijden door bossen, het uitzicht is echt nooit hetzelfde maar iedere keer prachtig. Tegen 19 uur komen we aan bij Tongariro Holiday Park maar er brandt een ‘no vacancy’ bord. Onder het mom van eigenwijs is ook wijs gaan we het toch proberen. We kunnen overnachten mits we 2 nachten blijven en dat komt mooi uit, want dat willen we ook. Ook dit park heeft prima faciliteiten, lekkere douches, schone wc, ruime keuken en wasgelegenheid. De een na laatste gebruiken we niet maar de laatste is hard nodig. Ik moet nodig een was draaien. Terwijl Christelle gaat koken (vind ze leuk) ga ik wassen. Iets met taken verdelen :-).

5 februari
Weer vroeg op, hoe krijgen we het toch verzonnen. Het is nog donker (pas 5.45) als we in de bus stappen voor vertrek naar het Tongariro National Park. Vandaag gaan we een van de bekendste (zo niet de bekendste, of in ieder geval populairste) hike op het Noorder Eiland doen – de Tongariro Alpine Crossing. En het was spectaculair! Ik heb toch best wel wat gewandeld de afgelopen jaren en ben wel iets afzien gewend maar dit was met stip mijn zwaarste hike ooit maar….het was het helemaal waard. De trail zelf is 19,4km, waar 6 tot 8 uur voor staat maar wij hebben ook nog een uitstapje naar Mount Doom (voor de Lord of de Ring fans) gemaakt en dat kostte ook 3,5 uur. Dit was echt handen en voeten werk en 1 stap omhoog en 2 naar beneden. Uiteindelijk zijn we zo’n 10 uur onderweg geweest waarvan 9 uur gelopen en ja…..het was erg zwaar maar oh zo mooi. ­­­­­­­­­Terug in camp is het eerst douchen, wat echt hard nodig is en daarna beentjes omhoog en niets meer doen.

6 februari
We moeten verder willen we op tijd in Christchurch zijn. Dus na het ontbijt is het elektra loskoppelen en we zijn weer onderweg. We nemen de Whanganui River Road, 79km langs de rivier. Uiteraard had het ook sneller gekund maar je wilt ook wat zien, toch? En de uitzichten zijn iedere keer weer schitterend. We doen ruim 2 uur over deze afstand, het is een weg met veel bochten en af en toe heel smal en met een camper is dat dus net even anders als dat je in een auto zit. We stoppen bij Atene, voor een korte wandeling (5km) naar een uitzichtpunt, kunnen we meteen een beetje uitlopen van gisteren maar het gaat nog niet van harte. Rond 6 uur stoppen we bij Himantangi Holiday Park, een camping dicht bij het strand. Helaas is het te bewolkt voor een mooie zonsondergang, het is zelfs fris te noemen. Ook hier zijn de faciliteiten weer prima.

7 februari
Wakker worden met miezer en zeer laaghangende bewolking. Helaas is het weer hier ook erg onvoorspelbaar. Gelukkig hebben we vandaag een reisdag dus heel erg is het ook weer niet. We moeten nog een kleine 2 uur rijden voor we bij de ferry in Wellington zijn voor de oversteek naar Picton op het Zuider Eiland. De zee is gelukkig redelijk rustig en mijn maag ook. Als we in Picton van de boot rijden regent het weer maar naarmate we de weg vordert wordt het droger en later zelfs helemaal droog maar de temperatuur komt niet meer boven de 15 graden. Ook nu heeft Chris weer een pracht camping (Murchison Motorhome Park) gevonden, aan de doorgaande weg maar het is hier zo rustig met verkeer dat je deze niet eens hoort. Vooral de inrichting van het park en de camperplaatsen is deze keer erg mooi maar ook de faciliteiten zijn weer om door een ringetje te halen. Omdat we tegen dat het donker wordt arriveren kunnen we bijna meteen van een prachtige zonsondergang genieten. Alweer een klein cadeautje!

8 februari
Het was best koud vannacht, denk max. 10 graden. Het is bij het opstaan nog vochtig maar het ziet er uit of dat het een mooie dag gaat worden. We moeten redelijk op tijd weg omdat we vandaag helaas de camper moeten inleveren en hebben nog zo’n 3 tot 4 uur te rijden. We zijn al zo ver dat als er 3 uur wordt gegeven voor een traject we er al meteen een 1 uur bij op tellen. En het is ook vermoeiender om hier te rijden dan dat we thuis gewend zijn. We maken een korte koffiestop en gaan dan weer door. We moeten de camper leeg in leveren wat betreft het chemisch toilet en het waterreservoir maar vol wat betreft benzine en onze planning is strak. We rijden 10 minuten voor de inlevertijd het terrein van Apollo Rentals op. Het duurt even maar alles wordt goed gekeurd en uiteindelijk zijn we tegen 16 uur bij onze hostel Canterbury House Backpackers in Christchurch waar we 2 nachten blijven. Erg leuke plek weer met een heerlijke tuin. De hostel hebben we trouwens pas geboekt nadat we bij het verhuurbedrijf zaten te lunchen.

9 februari
Jeetje, wat is dat lekker als je geen verplichtingen hebt. We worden pas tegen 9 uur wakker en hebben echt een heerlijke langzame start. Na de afgelopen dagen met vroeg opstaan en heel de dag op de weg is dit ook wel weer even fijn. Sightseeing Christchurch it is, wel te voet – uiteraard. De gevolgen van de laatste aardbevingen (2011 en 2016) zijn nog goed te zien. Echt de hele stad staat in de steigers, ze zijn volop met de reconstructie van de gebouwen en wegen bezig. Er is zelfs een heel nieuw winkelcentrum gebouwd met zeecontainers. De mensen zitten hier niet bij de pakken neer maar hebben er een positieve draai aangegeven. In de botanical garden drinken we een kopje koffie terwijl we onze vervolgstappen regelen, een auto voor de komende 3 dagen is gereserveerd. We gaan weer op road trip.

10 februari
Via Jucy hebben we een ‘El Cheapo’ auto geboekt. Echt goedkoop is ie nog niet maar wel heel oud en vol met krassen en deukjes. Het aantekenformulier hebben we helemaal volgetekend J. Maar het belangrijkste is dat de auto prima rijdt. We willen richting Kaikoura via Highway 1 en terug via route 70, via de zogenaamde Alpine Pacific Triangel. Vanuit het Zuiden is Kaikoura weer bereikbaar, vanuit het Noorden (vanaf de ferry) nog niet. Een en ander is het gevolg van de aardbeving van eind 2016. Kaikoura is echt een paar weken van de buitenwereld afgesloten geweest. Dit is nog steeds merkbaar. De weg is redelijk goed te rijden maar hoe dichter we bij Kaikoura komen zijn er nog grote delen van de weg in onderhoud en de trein kan nog echt niet rijden door rotsen en puin die op de rails liggen. In de plaats zelf zijn ook nog veel winkels gesloten. We zoeken een hostel om te overnachten en lopen daarna een stuk richting het schiereiland om te zien of we zeehonden kunnen spotten. Het zijn er niet zo veel maar we vinden er toch 2 op de rotsen en verderop zelfs 2 die gewoon op en naast de boardwalk liggen. Kaikoura is ook bekend om de cray fish (soort kreeft) en die moeten we dan ook eten, nu we hier zijn….vinden wij tenminste. Rib uit ons lijf maar erg lekker (zeker ook met dat glas wijn en het toetje erbij :-)).

11 februari
Christelle heeft een poging gewaagd om met de Whale Watching mee te komen maar helaas. Ze stond al op de wachtlijst en die was dus echt te lang. Voor niets om 6 uur haar bed uit. Sinds de aardbeving is er nog maar 1 boot in de vaart en dat is dan ook meteen de reden van de ellenlange wachtlijsten. ’s Middags is het weer tijd voor een activiteit, nu eens niet de beentjes maar de armen en de core aan het werk zetten….we gaan kayaken op zee. We zitten met 2 in de kayak en dat is toch wel iets anders dan op de Dommel varen. De stroming is ongemerkt best sterk. Maar we zien toch een aantal zeehonden en zelfs twee pinguïns, de little blue pinguïn en de yellow eyed pinguin. Deze laatste schijnt hier zeldzaam te zijn en zelfs uit de buurt van zijn natuurlijke habitat. Terug in Kaikoura gaan we weer op zoek naar een campervan voor de komende maand maar het is nog niet zo makkelijk. Het lijkt wel of alle campers en vans of wat er op lijkt zijn volgeboekt. We slapen dit keer in ons tentje vlak bij het strand.

12 februari
Wakker worden en dat je dan de zon net over de duinen ziet komen….zo bijzonder. Snel eruit en een stukje over het strand wandelen. De zonsopkomst is al redelijk ver gevorderd maar nog erg mooi. Dit is iets wat echt nooit verveeld. Net als bij zonsondergangen, daar kan je ook naar blijven kijken. We ontbijten zelfs op het strand en als cadeautje zie we twee kleine dolfijnen uit de golven springen….wow! Om 10 uur moeten we de camping weer verlaten en we gaan op weg naar de Hanmer Springs, terug naar het zuiden maar dan met een omweg en via route 70. Deze weg heeft ook veel geleden van de aardbeving en is sinds een week weer open. Hanmer Springs is best een redelijk dorp, beetje wintersport sfeer en dat kan ook wel kloppen want je kan hier in de winter skiën. Eerst maar een camping zoeken, daarna een korte wandeling (nog geen uurtje) en tenslotte relaxen in de hot springs….een rustig middagje dus.

13 februari
Wakker worden in de zeikende regen is nooit leuk en al helemaal niet als je de tent dan ook nog nat moet inpakken maar we hebben geen keus, om uiterlijk 11 uur moeten we onze ‘el cheapo’ weer inleveren. Gelukkig wordt het droog zodra we de bergen verlaten en de zon begint zelfs goed te schijnen met een ferme wind. We hebben zelfs nog even tijd om de tenten uit te laten waaien en zo goed als droog weer in te pakken. Ons plan om de auto in te leveren en meteen een camper op te halen is helaas ook in het water gevallen. Op zo’n korte termijn een campervan vinden is niet te doen. Echt alle betaalbare vans zitten vol of ze zijn van zo’n dubieuze verhuurder dat we dat ook weer niet willen. Via Facebook vinden we nog een aanbieder die voor $19 per dag een oude minivan verhuurd, we zijn gaan kijken maar dit voelde niet goed dus dat ook niet gedaan. Maar uiteindelijk is het ons toch gelukt – via Trade my camper hebben we een prive auto gehuurd waarvan de stoelen zijn omgebouwd tot bed. Ook mogelijkheden om te koken…vanaf morgen wordt onze road trip vervolgd!